Artroskopia stawu skokowego to zabieg operacyjny polegający na niewielkim nacięciu tkanek i wprowadzeniu przez nie kamery i narzędzi operacyjnych. Wykonuje się ją zarówno w celach diagnostycznych ( w celu potwierdzenia diagnozy) jak i w celu naprawy uszkodzonych tkanek – na przykład rekonstrukcji więzadła. Artroskopia jest zabiegiem mniej inwazyjnym niż operacja. Zabieg ten wykonuje się w przypadku: złamań, niestabilności stawu skokowego, uszkodzenia chrząstki stawowej czy pojawieniu się w stawie ciała wolnego.
Budowa stawu skokowego.
Staw skokowy dzielimy na górny i dolny. Staw skokowy górny do połączenie pomiędzy dwiema kośćmi podudzia (piszczelowa i strzałkowa) a kością strzałkową. Staw skokowy dolny natomiast to połączenie kości skokowej z kością piętową. Oba te stawy stabilizowane są przez liczne więzadła i ścięgna mięśni przebiegające w okolicy stawu.
Niestabilność stawu skokowego.
Gdy wielokrotnie dochodzi do „skręcenia kostki” może to w konsekwencji doprowadzić do zaburzenia budowy i funkcji struktur które mają za zadanie stabilizować staw skokowy. Bardzo często przy skręceniach stawu skokowego dochodzi do rozciągnięcia więzadła strzałkowo-skokowego przedniego (ATFL) a w konsekwencji dochodzi do niestabilności stawu skokowego. Pacjent odczuwa ból, staw skokowy puchnie i daje wrażenie jakby był zbyt luźny.
Ograniczenie ruchomości stopy po operacji.
Po przeprowadzonej operacji najczęściej zalecane jest unieruchomienie kończyny. Rodzaj unieruchomienia (gips, szyna, orteza) zależy oczywiście od rodzaju operacji, natomiast bardzo często po okresie unieruchomienia pacjent ma ograniczone ruchy, to znaczy, nie może poruszyć stopą do góry i/lub w dół. Ograniczone ruchy mogą powodować ból, dyskomfort, a nawet utrudniać czynności dnia codziennego jak na przykład chodzenie.
Oto kilka przykładowych ćwiczeń na poprawę ruchomości stopy.
