Chodzenie po zabiegu.
Temat: Badanie dotyczy unikania wydłużania ścięgna Achillesa podczas jego
operacyjnej naprawy i rehabilitacji. Podkreśla się znaczenie optymalnej długości
i napięcia ścięgna dla odzyskania funkcjonalności oraz wskazuje na wydłużenie
ścięgna jako ważną przyczynę trwałego uszczerbku funkcjonalnego.
Metodyka: Artykuł dokonuje przeglądu różnych czynników wpływających na
naprawę ścięgna, w tym technik chirurgicznych, materiałów szewnych i programów
rehabilitacyjnych. Omawia również mechanikę ścięgien, porównując różne metody
leczenia i podkreślając ich wpływ na optymalne rezultaty kliniczne.
Wyniki: Stwierdzono, że wydłużenie ścięgna Achillesa po jego naprawie ma
istotne znaczenie kliniczne, ponieważ wiąże się z gorszymi wynikami leczenia.
Analiza wykazała, że metody chirurgiczne oferujące większą oporność na
wydłużenie i zwiększoną wytrzymałość, w połączeniu z odpowiednio dobranym
programem rehabilitacji, mogą zapobiegać takim komplikacjom.
Wnioski: Mimo że nie ma jednomyślnego konsensusu co do optymalnego protokołu
postępowania po operacji ścięgna Achillesa, większość specjalistów optuje za
wczesnym rozpoczęciem ćwiczeń zakresu ruchu i obciążaniem. Przyszłość może
przynieść ulepszenia w leczeniu tych urazów dzięki inżynierii tkankowej. Główny
cytat z tekstu brzmi: „Zatem, starając się zapobiec nadmiernemu wydłużaniu
ścięgna, które wiąże się z gorszym wynikiem klinicznym, istnieje konsensus, że
leczenie operacyjne jest preferowaną alternatywą terapeutyczną dla większości
pacjentów, szczególnie młodych sportowców.”
Temat: Studium skupia się na ocenie klinicznych wyników leczenia 20
pacjentów (średnia wieku 42,8 lat) z zastosowaniem wczesnego pełnego obciążania
i funkcjonalnego leczenia po operacyjnej naprawie ostrego zerwania ścięgna
Achillesa. Badanie to miało na celu zbadanie wpływu ograniczonej
unieruchomienia i wczesnej mobilizacji z pełnym obciążeniem na proces gojenia
po operacji zerwania ścięgna Achillesa.
Metodyka: Wszyscy pacjenci przeszli otwartą naprawę z użyciem szwów typu
Kesslera i prostych szwów zblizających, po czym stosowano reżim pooperacyjny, w
tym noszenie ortezy stopy na kostkę umożliwiającej pełne obciążenie przez 6
tygodni. Oceny kliniczne i ultrasonograficzne oraz ocena według nowego systemu
punktacji były przeprowadzane po 3, 6 i 12 miesiącach od naprawy.
Wyniki: Po 3 miesiącach średni wynik w skali oceny wynosił 73 punkty, po 6
miesiącach 86 punktów, a po roku 94 punkty. Wszyscy pacjenci powrócili do
aktywności sportowej na tym samym poziomie co przed operacją i wykazali brak
znaczącej różnicy w mobilności stawu skokowego i siły izokinetycznej. Nie
odnotowano re-zerwań. Jeden pacjent doznał głębokiej zakrzepicy żył 3 tygodnie
po operacji po przedwczesnym przerwaniu tromboprofilaktyki.
Wnioski: Wczesna, ostrożna mobilizacja kostki i pełne obciążanie w ruchomej
ortezie po pierwotnej naprawie ścięgna Achillesa nie zwiększały ryzyka
re-zerwania. Przyspieszony program rehabilitacji poprawiał wczesną funkcję
stopy, zapewniając doskonałe odzyskanie siły zgięcia podeszwowego i amplitudy.
Główny cytat z tekstu brzmi: „Wczesne pełne obciążanie w ruchomej ortezie
na kostkę i ostrożna mobilizacja bez obciążenia po pierwotnej naprawie ścięgna
Achillesa nie zwiększa ryzyka re-zerwania.”
„Early full weightbearing in a removable ankle-foot
orthosis and careful unloaded ankle mobilization after primary operative
Achilles tendon repair did not increase the risk of rerupture.”
Temat: Badanie dotyczy wpływu wczesnego obciążania stopy i mobilizacji
funkcjonalnej po zerwaniu ścięgna Achillesa na wczesną odpowiedź gojącą.
Przedstawia, jak wczesna mobilizacja z obciążeniem może wpłynąć na proces
gojenia ścięgna Achillesa, zwiększając metabolizm i potencjalnie poprawiając
wyniki zarówno wczesne, jak i długoterminowe.
Metodyka: W randomizowanym badaniu kontrolowanym pacjenci z ostrym zerwaniem
ścięgna Achillesa zostali podzieleni na dwie grupy: grupę z wczesnym
obciążeniem i mobilizacją funkcjonalną oraz grupę bez obciążenia,
unieruchomioną. Grupa z mobilizacją funkcjonalną stosowała ortezę z możliwością
zakresu ruchu, podczas gdy grupa bez obciążenia była unieruchomiona i nie
obciążała nogi. Poziomy metabolitów i markerów kolagenu typu I i III były
oceniane za pomocą mikrodializy, a wyniki funkcjonalne mierzono testem podnoszenia
pięty po 6 i 12 miesiącach.
Wyniki: Wczesna mobilizacja z obciążeniem zwiększyła wczesną odpowiedź
gojącą i poziomy glutaminianu w porównaniu z grupą unieruchomioną. Związki
pomiędzy podwyższonymi poziomami glutaminianu, syntezą kolagenu typu I oraz
poprawą wyników funkcjonalnych sugerują pozytywny wpływ tej metody na proces
gojenia ścięgna.
Wnioski: Wczesna mobilizacja z obciążeniem po operacyjnej naprawie zerwanego
ścięgna Achillesa prowadzi do lepszej wczesnej odpowiedzi gojącej bez ryzyka
wydłużenia ścięgna, jednocześnie nie wpływając negatywnie na wyniki
funkcjonalne długoterminowe. Relacja między wzmożonymi poziomami glutaminianu a
lepszą gojeniem wskazuje na nowe możliwości optymalizacji pooperacyjnej
rehabilitacji.
Cytat: „In conclusion this prospective randomized controlled trial
demonstrated that direct post-operative weight-bearing and functional
mobilization resulted in an early improved healing response compared to
non-weight-bearing and immobilization. Weight-bearing resulted in an
upregulation of glutamate which reveal an important mechanism of early tendon
healing. Glutamate may prove to become a marker for collagen I synthesis and
improved mid-term functional outcome.”
„W konkluzji to prospektywne randomizowane badanie
kontrolowane wykazało, że bezpośrednie pooperacyjne obciążanie i mobilizacja
funkcjonalna doprowadziły do wczesnej poprawy odpowiedzi gojącej w porównaniu z
unieruchomieniem bez obciążania. Obciążanie spowodowało wzrost poziomu
glutaminianu, co ujawnia ważny mechanizm wczesnego gojenia ścięgna. Glutaminian
może stać się markerem syntezy kolagenu typu I i poprawić wyniki funkcjonalne w
średnim okresie czasu.”
1. Wczesne
obciążanie: Oznacza dopuszczenie pacjenta do stawania na operowanej
nodze wcześniej niż w tradycyjnych protokołach rehabilitacyjnych, które
zalecają dłuższe unieruchomienie. Wczesne obciążanie może być realizowane z
użyciem specjalnych ortezy umożliwiających kontrolowane i stopniowane
obciążanie kończyny, często z użyciem dodatkowych pomocy takich jak kule. Celem
jest zwiększenie lokalnej aktywności metabolicznej i stymulacja procesów
naprawczych w ścięgnie, jednocześnie zabezpieczając przed przeciążeniem.
2. Mobilizacja
funkcjonalna: Odnosi się do wcześniejszego rozpoczęcia ćwiczeń
mających na celu przywrócenie zakresu ruchu w stawie skokowym oraz funkcji
mięśniowej. Ćwiczenia te mogą obejmować kontrolowane ruchy zgięcia grzbietowego
i podeszwowego w stawie skokowym, a w późniejszym okresie również wzmacnianie
mięśni łydki i całej kończyny dolnej. Mobilizacja funkcjonalna ma na celu
przyspieszenie powrotu do pełnej funkcjonalności kończyny poprzez zwiększenie
lokalnej perfuzji i stymulację procesów regeneracyjnych.
Treść akordeonu
Temat: Badanie koncentrowało się na wpływie wczesnego obciążania w
porównaniu z brakiem obciążania po operacyjnej naprawie zerwanego ścięgna
Achillesa na wczesną fazę rekonwalescencji.
Metodyka: W badaniu zrandomizowanym wzięło udział 110 pacjentów, których
Achillesy zostały operacyjnie naprawione między październikiem 2003 a majem
2006 w dwóch głównych szpitalach. Wszyscy pacjenci byli nieobciążający przez
pierwsze dwa tygodnie po operacji. Podczas wizyty pooperacyjnej po dwóch
tygodniach, pacjenci zostali losowo przydzieleni do grupy obciążającej lub
nieobciążającej przez kolejne cztery tygodnie. Przestrzeganie zaleceń
monitorowano za pomocą sensora ciśnienia w ortezie. Oceny przeprowadzono po 6
tygodniach, 3 miesiącach i 6 miesiącach. Głównym wynikiem była jakość życia
związana ze zdrowiem, oceniana za pomocą Ankiety Zdrowia RAND-36. Drugorzędne
wyniki obejmowały poziom aktywności, siłę mięśni łydek, zakres ruchu w stawie
skokowym, powrót do sportu i pracy oraz komplikacje.
Wyniki: Po 6 tygodniach grupa obciążająca wykazała znacząco lepsze wyniki w
zakresie fizycznego funkcjonowania, funkcjonowania społecznego, roli
emocjonalnej i witalności w porównaniu z grupą nieobciążającą. Po 6 miesiącach
nie zaobserwowano istotnych różnic między grupami w żadnym z wyników, chociaż
obie grupy wykazały słabą wytrzymałość mięśni łydek. W żadnej z grup nie doszło
do ponownego zerwania.
Wnioski: Wczesne obciążanie po operacyjnej naprawie zerwania ścięgna
Achillesa poprawia jakość życia związaną ze zdrowiem w wczesnym okresie
pooperacyjnym i nie ma negatywnego wpływu na proces rekonwalescencji.
Cytat: „This randomized controlled trial demonstrated a clear patient
benefit for weight-bearing as tolerated compared with non-weight-bearing
following surgical repair of a ruptured Achilles tendon in the initial six-week
postoperative period with better outcome scores in multiple domains of the
RAND-36 as well as fewer limitations with daily activities. No other group
differences were found. Six months postoperatively patients in both groups
reported few limitations in activities including work and sports. It should be
noted that the return to work and sports outcomes can be influenced by many
extraneous factors that were not assessed in this study and thus these outcomes
should be interpreted with caution.”
„Ta randomizowana kontrolowana próba wykazała wyraźne korzyści dla
pacjentów z obciążaniem dopuszczalnym w porównaniu z brakiem obciążania po
operacyjnej naprawie zerwanego ścięgna Achillesa w początkowym
sześciotygodniowym okresie pooperacyjnym, wykazując lepsze wyniki w wielu
dziedzinach ankiety RAND-36, jak również mniej ograniczeń w codziennych
aktywnościach. Nie stwierdzono innych różnic między grupami. Sześć miesięcy po
operacji pacjenci z obu grup zgłaszali niewielkie ograniczenia w działaniach, w
tym w pracy i sporcie. Należy zauważyć, że wyniki powrotu do pracy i sportu
mogą być wpływane przez wiele zewnętrznych czynników, które nie zostały
ocenione w tym badaniu, dlatego te wyniki należy interpretować z
ostrożnością.”
Zakres ruchu po zabiegu.
Powrót do sportu.
Temat: Przegląd dotyczący zerwań ścięgna Achillesa u sportowców i powrotu do
uprawiania sportu po takim urazie.
Cel: Ocena najnowszych badań dotyczących zarządzania zachowawczego w
porównaniu z operacyjnym dla zerwań ścięgna Achillesa (ATR), rezultatów
klinicznych i technik operacyjnych, aby umożliwić sportowcom skuteczny powrót
do uprawiania sportu.
Metodyka: Przegląd obejmował analizę literatury dotyczącej ważności ścięgna
Achillesa dla sportowców, konsekwencji ATR dla sportowej wydajności, porównania
wyników leczenia operacyjnego i nieoperacyjnego oraz wpływu różnych technik
operacyjnych na skuteczność powrotu do sportu.
Wyniki: 80% sportowców powraca do uprawiania sportu po operacji ATR, choć
ich wydajność sportowa może nie osiągnąć poziomu sprzed urazu nawet przez 2-3
lata po operacji. Wczesne obciążanie i funkcjonalna rehabilitacja mają kluczowe
znaczenie dla skutecznego powrotu do aktywności, zarówno w leczeniu
operacyjnym, jak i nieoperacyjnym.
Wnioski: Chociaż leczenie operacyjne ATR u sportowców oferuje lepsze wyniki
funkcjonalne i niższe ryzyko ponownego zerwania w porównaniu z leczeniem
nieoperacyjnym, oba podejścia powinny uwzględniać wczesne obciążanie i
rehabilitację funkcjonalną. Decyzja o metodzie leczenia powinna być
indywidualizowana i zależeć od wielu czynników, w tym od poziomu aktywności
sportowej pacjenta.
Cytat: „Mimo że zarządzanie nieoperacyjne może być wystarczające dla
niektórych nie-sportowców, wiele badań wspiera interwencję operacyjną u
sportowców elitarnych. Najnowsze badania wykazują, że interwencja operacyjna
poprawia wyniki siłowe i funkcjonalne po operacji oraz obniża ryzyko ponownego
zerwania w porównaniu z zarządzaniem nieoperacyjnym z rehabilitacją. Aktualna
literatura wspiera interwencję operacyjną u sportowców elitarnych w celu
poprawy wydajności i skrócenia czasu powrotu do gry.”
„While non-operative management may be sufficient for
some non-athletes, multiple studies support operative intervention in elite
athletes. Recent studies have shown that operative intervention improves
postoperative strength and functional outcomes as well as lowers re-rupture
rates compared to nonoperative management with rehabilitation. The current
literature supports operative intervention in elite athletes to improve
performance and shorten their RTP.”
średni czas powrotu do sportu (RTP) dla zawodowych
sportowców po operacji naprawy ścięgna Achillesa wynosi około 11 miesięcy. Ponadto
wspomniano, że choć 80% sportowców wraca do uprawiania sportu po ATR, ich
poziom wydajności może nie osiągnąć poziomu sprzed urazu nawet do 2-3 lat po
operacji.
Temat: Badanie skupia się na analizie czynników wpływających na powrót do
uprawiania sportu po zerwaniu ścięgna Achillesa, oparte na doświadczeniach
osób, które doświadczyły tego urazu.
Cel: Celem badania jest zbadanie i opisanie wpływów na proces powrotu do
aktywności fizycznej po zerwaniu ścięgna Achillesa z perspektywy osób, które
przeszły przez ten proces.
Metodyka: W badaniu wykorzystano analizę jakościową treści wywiadów
przeprowadzonych z 20 uczestnikami (14 mężczyzn; średnia wieku 46 lat), którzy
doświadczyli zerwania ścięgna Achillesa od 4 do 6 lat przed przeprowadzeniem
wywiadów. Z wywiadów wyodrębniono kody, które ewoluowały w 19 podkategorii, 6
kategorii i 1 motyw przewodni.
Wyniki: Z analizy wyłonił się dominujący motyw „Pomóż mi, a wtedy mogę
to naprawić”. Sześć kategorii obejmowało: (1) własną motywację do sukcesu,
(2) posiadanie wsparcia społecznego, (3) zaufanie do wsparcia ze strony systemu
zdrowotnego i społecznego, (4) otrzymywanie i adaptowanie informacji od innych
jako napęd do wytrwałości w powrocie do aktywności, (5) wpływ urazu na czynniki
psychologiczne oraz (6) wpływ aspektów fizjologicznych.
Wnioski: Aby skutecznie wyzdrowieć po zerwaniu ścięgna Achillesa i powrócić
do aktywności, uczestnicy podkreślali znaczenie uzyskania potrzebnego wsparcia,
aby móc osiągnąć optymalną rehabilitację. W opinii uczestników, dla większych
szans na skuteczne leczenie i rehabilitację, kluczowe jest zapewnienie dobrej
opieki.
Cytat: „Ogólna idea, która się wyłoniła, brzmiała: 'Pomóż mi, a wtedy
mogę to naprawić’. Z jednej strony istotne jest uzyskanie pomocy i wsparcia od
otaczających osób, a z drugiej – własna zdolność do podążania za postępem
niezbędnym dla poprawy funkcjonowania. Jednak otrzymanie pomocy i wykonanie
programu rehabilitacyjnego to nie jedyne czynniki wpływające na powrót do
aktywności.”
Temat: Badanie koncentruje się na ocenie subiektywnych wewnętrznych i
zewnętrznych czynników motywacyjnych wpływających na decyzję sportowców o
powrocie do sportu na wcześniejszym poziomie po operacyjnej naprawie zerwanego
ścięgna Achillesa.
Cel: Celem jest zrozumienie subiektywnych czynników motywacyjnych
wpływających na powrót sportowców do wcześniejszego poziomu aktywności
sportowej po naprawie ścięgna Achillesa, bazując na jakościowych
półstrukturalizowanych wywiadach z 23 sportowcami, którzy przeszli tę
procedurę.
Metodyka: Zastosowano jakościowe półstrukturalizowane wywiady z 23
sportowcami, którzy przeszli operacyjną naprawę ścięgna Achillesa, aby
zidentyfikować kluczowe motywacyjne czynniki wpływające na ich decyzje
dotyczące powrotu do sportu. Analizowano również wyniki badań PROMIS
dotyczących fizycznej funkcji i interferencji bólu.
Wyniki: Z wywiadów wyłoniły się trzy główne motywy wpływające na decyzję o
powrocie do sportu: osobista motywacja, zmiana skupienia uwagi i zaufanie do
zespołu opieki zdrowotnej. Ujawniono, że wszyscy uczestnicy badania powrócili
do aktywności fizycznej, choć tylko sześciu z nich wróciło do sportu na
wcześniejszym poziomie.
Wnioski: Osobista motywacja, zmiana skupienia i zaufanie do zespołu opieki
zdrowotnej są kluczowymi motywami wpływającymi na decyzję o powrocie do
wcześniejszego poziomu aktywności sportowej po naprawie ścięgna Achillesa.
Rozumienie tych czynników może pomóc zespołom opieki zdrowotnej w lepszym
prowadzeniu pacjentów po operacji.
Cytat: „This study delineates personal motivation, shift in focus, and
confidence in healthcare team as three main themes influencing a patient’s
return to pre-injury level of sport following Achilles tendon repair. Helping
patients set appropriate expectations for return to sport and encouraging them
through the challenges of rehab to reach their goals are critical to
facilitating a positive experience.”
Temat: Przegląd dotyczący maksymalizacji powrotu do sportu po zerwaniu
ścięgna Achillesa u sportowców, biorąc pod uwagę różne aspekty zarządzania
takim urazem i oczekiwane wyniki w kontekście powrotu do aktywności sportowej.
Cel: Celem przeglądu jest zrozumienie obecnego stanu leczenia zerwania
ścięgna Achillesa u sportowców, ocena spodziewanych wyników po takim urazie i
istniejących danych dotyczących powrotu do sportu (Return to Play – RTP) po
takich urazach.
Metodyka: Przegląd koncentruje się na analizie bieżących podejść do leczenia
operacyjnego i nieoperacyjnego u sportowców, wczesnej rehabilitacji
funkcjonalnej, protokołach powrotu do gry oraz wpływie urazu na wydajność
sportową po powrocie.
Wyniki: Stwierdzono, że zerwania ścięgna Achillesa mają istotny wpływ na
sportowców, z wskaźnikami powrotu do sportu na poziomie około 70%, a ryzyko
zmniejszonej wydajności po urazie. Rehabilitacja funkcjonalna i wczesne
obciążanie są kluczowe niezależnie od wybranej metody leczenia. Protokoły RTP
są ograniczone i różnią się ze względu na niejednoznaczne definicje kryteriów
powrotu do sportu w literaturze.
Wnioski: ATR są znaczącymi urazami dla sportowców wymagającymi długiego
okresu rekonwalescencji i mogą nie pozwolić na osiągnięcie poprzedniego poziomu
umiejętności sportowych. Rozumienie RTP przy tych urazach jest w fazie
początkowej, a obecnie brak jest walidowanych wytycznych do powrotu do sportu
po ATR.
Cytat: „ATRs are devastating injuries for athletes that require a long
recovery and may not allow athletes to achieve the heights of athletic ability
that they had before the injury. The understanding of RTP in these injuries is
in its infancy. Currently, there are no validated guidelines for returning an
athlete to sport and the decision rests on clinical judgment and collaboration
between the clinician, physical therapist, trainer, and the athlete. As the
understanding of this injury and its management in the athlete expands, the
negative impact of these injuries may be lessened to some degree.”
Temat: Badanie koncentruje się na powrocie do uprawiania sportu po otwartej
naprawie zerwanego ścięgna Achillesa u sportowców rekreacyjnych.
Cel: Celem badania było ocenienie średniego czasu potrzebnego na powrót do
sportu po otwartej naprawie zerwania ścięgna Achillesa u sportowców
rekreacyjnych.
Metodyka: W badaniu wzięło udział 21 sportowców rekreacyjnych, którzy
doznali ostrych zerwań ścięgna Achillesa i przeszli operację metodą Krachowa od
czerwca 2013 do kwietnia 2017. Średni wiek uczestników wynosił 39,7 roku, a
średni czas obserwacji to 53,2 miesiąca. Każdy pacjent był oceniany pod kątem
postoperacyjnego ATRS (Achilles Tendon Total Rupture Score), komplikacji i
czasu powrotu do uprawiania sportu.
Wyniki: Średnia wartość postoperacyjnego ATRS wyniosła 85,1. Średni czas
powrotu do uprawiania sportu wyniósł 8 miesięcy. Osiemnaście z 21 sportowców
wróciło do pełnej aktywności sportowej. Jedenaścioro sportowców wróciło do
uprawiania pierwotnego sportu. Siedmioro zmieniło dyscyplinę sportową z powodu
obawy przed ponownym zerwaniem, dyskomfortu podczas biegania lub skakania,
ogólnego osłabienia lub zniechęcenia przez rodzinę. Trzech sportowców nie
wróciło do aktywności sportowej z powodu pogrubienia ścięgna Achillesa lub
osobistych przyczyn.
miesiącach od operacji. Wyniki te dostarczają danych referencyjnych dla lekarzy
sportowych w ocenie wyników chirurgicznych i informowaniu sportowców o
oczekiwaniach po operacji w kontekście czasu powrotu do sportu u sportowców
rekreacyjnych.
Temat: Przegląd literatury dotyczący powrotu do sportu po operacyjnej
naprawie zerwania ścięgna Achillesa.
Cel: Przegląd ma na celu dostarczenie opartych na dowodach wskazówek
dotyczących powrotu do sportu po operacyjnym leczeniu zerwania ścięgna
Achillesa, omówienie czynników, które mogą wpłynąć na czas potrzebny do powrotu
oraz dostarczenie danych dotyczących procentowego udziału pacjentów wracających
do sportu, ryzyka powikłań, incydencji ponownych zerwań oraz satysfakcji
pacjentów.
Metodyka: Wykorzystano checklistę PRISMA do przedstawienia wyników,
włączając randomizowane badania kontrolne, prospektywne i retrospektywne
badania porównawcze, badania kohortowe, badania przypadku-kontrola, serie
przypadków oraz pojedyncze przypadki. Kryteria włączenia obejmowały prace
badające czas powrotu do sportu po chirurgicznej naprawie ścięgna Achillesa po
ostrym zerwaniu. Wykluczono badania dotyczące chronicznej tendinopatii
Achillesa oraz te, z których nie można było uzyskać surowych danych o powrocie
do sportu.
Wyniki: Przegląd ujawnił, że 65-100% pacjentów byli w stanie wrócić do
sportu między 3 a 13,4 miesiąca po urazie, przy częstości ponownego zerwania na
poziomie 0-5,74%. Te wyniki mogą pomóc pacjentom i profesjonalistom w
planowaniu harmonogramu powrotu do zdrowia, dyskusji o funkcjonalności
sportowej po rekonwalescencji oraz zrozumieniu powikłań naprawy i ryzyka
ponownego zerwania ścięgna.
Wnioski: Powrót do sportu jest możliwy dla większości pacjentów po
operacyjnej naprawie zerwania ścięgna Achillesa, przy czym dokładny czas
powrotu może zależeć od wielu czynników. Czas potrzebny na powrót do sportu
waha się od 3 do 13,4 miesiąca po urazie, a zgłaszane wskaźniki ponownego
zerwania są niskie, co daje pewność co do niezawodności naprawy.
„Achilles tendon rupture is a potentially career-ending injury for
sportspeople. This systematic review demonstrates that 65–100% of athletes can
expect return to sport to be an eventuality with the exact time taken to return
to sport likely to depend on numerous factors around surgical approach and
postoperative management as well as the age at injury, sporting proficiency,
and the sport itself. Time to return to sport ranges from 3–13.4 months
post-injury and further work is required to assess the statistical significance
of each factor. Reported rates of re-rupture are low (0–5.74%) providing
reassurance about the reliability of repair.”
Tłumaczenie na język polski: „Zerwanie ścięgna Achillesa może być
urazem zagrażającym karierze sportowca. Niniejszy systematyczny przegląd
demonstruje, że 65–100% sportowców może oczekiwać, iż powrót do sportu stanie
się faktem, przy czym dokładny czas potrzebny na ten powrót prawdopodobnie
będzie zależał od wielu czynników, w tym od podejścia chirurgicznego,
postępowania pooperacyjnego, wieku w momencie urazu, biegłości sportowej oraz
samego sportu. Czas powrotu do sportu wynosi od 3 do 13,4 miesiąca po urazie, a
dalsze prace są wymagane, by ocenić statystyczne znaczenie każdego z czynników.
Zgłaszane wskaźniki ponownego zerwania są niskie (0–5,74%), co daje zapewnienie
co do niezawodności naprawy.”
Temat: Raport przypadku dotyczący powrotu do pierwotnego sportu tylko 3
miesiące po zerwaniu ścięgna Achillesa u mężczyzny grającego w koszykówkę
dzięki połączeniu iniekcji wewnątrztkankowej liofilizowanego koncentratu
czynników pochodzących z płytek krwi oraz nadzwyczajnie wczesnej rehabilitacji
po operacyjnym leczeniu.
Cel: Zilustrowanie skuteczności połączenia operacyjnego leczenia zerwania
ścięgna Achillesa, wczesnej rehabilitacji oraz dodatkowej iniekcji
liofilizowanego koncentratu czynników pochodzących z płytek krwi w celu
przyspieszenia biologicznego gojenia się uszkodzonej tkanki ścięgna i
umożliwienia sportowcowi powrotu do pierwotnej aktywności sportowej w zaledwie
3 miesiące po urazie.
Metodyka: Opis przypadku 23-letniego koszykarza, który doznał zerwania
ścięgna Achillesa i był leczony za pomocą operacji, wczesnej rehabilitacji oraz
iniekcji liofilizowanego koncentratu czynników pochodzących z płytek krwi.
Rehabilitacja wczesna rozpoczęła się jednego dnia po operacji, a pełne
obciążanie rozpoczęto po 4 tygodniach.
Wyniki: Pacjent mógł powrócić do gry w koszykówkę na poprzednim poziomie bez
żadnych objawów i dysfunkcji już 3 miesiące po operacji. Dwa lata po operacji
pacjent kontynuował grę w koszykówkę bez symptomów lub ponownego zerwania
ścięgna.
Wnioski: Przypadek ten sugeruje, że zastosowanie nadzwyczajnie wczesnej
rehabilitacji i mechanicznego obciążania w połączeniu z iniekcją
liofilizowanego koncentratu czynników pochodzących z płytek krwi może
przyspieszyć gojenie się tkanki ścięgnistej, co pozwoliło sportowcowi na szybki
powrót do aktywności sportowej.
Cytat: „We reported a case of an Achilles tendon rupture which was
treated by a combination of intra-tissue injection of FD-PFC and an early
rehabilitation protocol after operative treatment. The patient could return to
play basketball at the pre-injury activity level only 3-months after the injury
suggesting that the role of applying an excessively early rehabilitation as a
mechanical loading could facilitate a tendon tissue healing with a combination
of an intra-tissue injection of FD-PFC.”
Temat: Przegląd zakresu dotyczący powrotu do gry i wydajności po operacyjnym
leczeniu zerwania ścięgna Achillesa u elitarnych sportowców mężczyzn.
Cel: Celem przeglądu było zbadanie obecnego stanu wiedzy na temat powrotu do
gry (RTP) i wydajności po operacyjnym leczeniu zerwania ścięgna Achillesa u
elitarnych sportowców.
Metodyka: Przegląd objął analizę opublikowanych źródeł z bazy PubMed,
definiując elitarnych sportowców jako profesjonalnych lub uczelnianych
sportowców z pierwszej dywizji w baseballu, koszykówce, futbolu amerykańskim
lub piłce nożnej. Przegląd obejmował 13 badań spełniających kryteria, które
zgłaszały obiektywne miary wydajności sportowej 709 elitarnych sportowców.
Wyniki: Ogólnie 61%–100% elitarnych sportowców mężczyzn powróciło do gry po
operacyjnym leczeniu zerwania ścięgna Achillesa. Zawodnicy NBA wykazywali
gorszą wydajność w porównaniu ze stanem przedoperacyjnym oraz kontrolami z
grupy niekontuzjowanych graczy. W MLB nie zaobserwowano istotnych różnic
wydajności po urazie Achillesa. Badania w NFL i piłce nożnej zgłaszały zmienne
wyniki dotyczące wydajności po kontuzji.
Wnioski: Dowody sugerują, że sporty wymagające eksplozywnej plantarfleksji,
takie jak koszykówka, mogą być związane z większym spadkiem wydajności mimo
interwencji operacyjnej po zerwaniu ścięgna Achillesa.
Cytat: „Choć większość elitarnych sportowców z zerwaniem ścięgna
Achillesa wraca do swojego poprzedniego poziomu sportu, wyniki dotyczące
wydajności po powrocie do gry są zróżnicowane. Wszystkie badania zawodników NBA
wykazały znacząco negatywny wpływ na wydajność; w przeciwieństwie do tego NFL,
NCAA football i profesjonalna piłka nożna zgłosiły zmienne wyniki wydajności po
RTP. Zawodnicy MLB nie zgłosili znaczących spadków wydajności po kontuzji. Dane
te sugerują, że sporty, które obejmują częstsze eksplozywne ruchy kończyn
dolnych, takie jak koszykówka, mogą być związane z większym prawdopodobieństwem
spadku wydajności po kontuzji, a sportowcy z mniejszymi wymaganiami
eksplozywnymi, tacy jak baseball, mają większe prawdopodobieństwo powrotu do
poziomów wydajności sprzed urazu po zerwaniu ścięgna Achillesa.”
