Związek pomiędzy biodrami a kręgosłupem Lędźwiowym:
Cel badania:
Badanie miało na celu opisanie morfologii stawu biodrowego u wioślarzy i zbadanie związku między morfologią typu „cam” a chorobą dysku lędźwiowego.
Cytat: „The aim of this study was to describe the morphology of the hip and investigate the association of cam morphology with lumbar disc disease observed on MRI in elite rowers.” (strona 1)
Metodyka:
Przeprowadzono badanie obserwacyjne z udziałem 20 elitarnych wioślarzy (12 mężczyzn, 8 kobiet, średnia wieku 24,45, SD 2,1). Oceniano za pomocą badania klinicznego, kwestionariuszy i skanów MRI 3T stawów biodrowych i kręgosłupa lędźwiowego. Mierzono kąt alfa bioder i wynik Pfirrmanna dysków lędźwiowych.
Cytat: „Methods Cross-sectional observational study of 20 elite rowers (12 male, 8 female, mean age 24.45, SD 2.1). Assessment included clinical examination, questionnaires, 3T MRI scans of the hips and lumbar spine. Alpha angle of the hips and Pfirrmann score of lumbar discs were measured.” (strona 1)
Wyniki:
85% wioślarzy miało morfologię typu „cam” przynajmniej w jednym biodrze. 95% grupy miało łzy w obrębie wargi stawowej, ale tylko 50% zgłaszało historię bólu pachwiny. 85% wioślarzy miało przynajmniej jeden dysk z wynikiem Pfirrmanna 3 lub wyższym, a 95% miało historię bólu pleców. Zaobserwowano dodatnią korelację między kątem alfa a radiologiczną degeneracyjną chorobą dysku.
Cytat: „Results 85% of rowers had a cam morphology in at least one hip. […] 85% of rowers had at least one disc with a Pfirrmann score of 3 or more and 95% had a history of back pain. A positive correlation was observed between the alpha angle and radiological degenerative disc disease (correlation coefficient=3.13, p=0.012).” (strona 1)
Wnioski:
Wioślarze mają wysoką częstość występowania łez w obrębie wargi stawowej, morfologii typu „cam” i choroby dysku lędźwiowego. Istnieje możliwy związek między morfologią typu „cam” a radiologiczną degeneracyjną chorobą dysku lędźwiowego, jednak wymagane są dalsze badania.
Cytat: „Conclusions Rowers have a high prevalence of labral tears, cam morphology and lumbar disc disease. There is a possible association between cam morphology and radiological lumbar degenerative disc disease, however, further investigation is required.”
Cel badania:
Badanie miało na celu zbadanie, czy parametry torsyjne biodra (femur, anteversja acetabularna) oraz wyniki kliniczne (zakres ruchu w biodrze, wynik biodra) różnią się u pacjentów z chorobą dysku lędźwiowego.
Cytat: „Objective: Coexistence of lumbar spine disorder with hip diseases is defined as Hip-Spine syndrome, there might be a relation between torsional deformities of the hip and lumbar disc disease. Purpose of the present study was to find whether hip torsional parameters (femur, acetabular anteversion) and clinical findings (hip range of motion, hip score) differ in patients with lumbar disc disease.” [Strona 1]
Metodyka:
W badaniu wzięło udział 20 pacjentów z przepukliną dysku lędźwiowego oraz 20 osób kontrolnych bez chorób kręgosłupa lędźwiowego czy biodra.
Oceniano anteversję kości udowej (FeAv), anteversję acetabularną (AA), kąt krawędzi środkowej (CE), stopień zgięcia biodra, rozciąganie oraz wyniki Harris Hip (HHS).
Cytat: „Method: Patients with lomber disc herniation (n: 20) and control subjects (n: 20) without any lumbar spine or hip disease were enrolled in the study. Femoral anteversion (FeAv), acetabular anteversion (AA), center of edge angle (CE), degree of hip flexion, extension, Harris Hip scores (HHS) were evaluated bilaterally.” [Strona 1]
Wyniki:
Wynik HHS, stopień rozciągania oraz zgięcia był niższy po stronie chorobowej w porównaniu z osobami kontrolnymi.
Pacjenci z jednostronnym uszkodzeniem mieli niższą wartość AA w porównaniu z osobami kontrolnymi.
Cytat: „Results: HHS score, degree of extension plus flexion was lower at diseased side when it is compared to the control subjects (p < 0.001). Unilaterally affected patients had lower AA than control subjects (AA: 13 ± 40 vs16 ± 20 p: 0.01).” [Strona 1]
Wnioski:
Istnieje związek między zaburzeniami biodra a kręgosłupa. Badanie miało na celu ustalenie, czy istnieje przyczynowy związek między odchyleniami torsyjnymi biodra a chorobą dysku lędźwiowego. Częściowo potwierdzając hipotezę, strona chorobowa miała niższe stopnie anteversji acetabularnej w porównaniu z osobami kontrolnymi u pacjentów z jednostronnym uszkodzeniem.
Cytat: „Conclusion: As there is a link between hip and spine disorders, present study aims to find whether there is a causal relation between hip torsional deviations and lumbar disc disease. Partially supporting the hypothesis, diseased side had lower degrees of acetabular anteversion compared to control subjects at unilaterally affected patients. Mechanical and /or hip torsional parameters especially the acetabular retroversion may have an etiopathogenetic role in unilateral lumbar disc disease.” [Strona 1]
Podsumowując, badanie sugeruje, że ograniczona ruchomość biodra, zwłaszcza w zakresie zgięcia, może być związana z bólami dolnej części pleców i dyskopatią. Jednakże, choć istnieją pewne dowody wskazujące na taki związek, nie można jednoznacznie stwierdzić, że ograniczona ruchomość biodra bezpośrednio predysponuje do dyskopatii. Wymagane są dalsze badania w celu dokładniejszego zrozumienia tej korelacji.
https://jag.journalagent.com/hipsurgery/pdfs/TJHS-36855-ORIGINAL_RESEARCH-ISIN.pdf
Cel badania:
Celem badania było porównanie różnic w zakresie ruchomości biodra między grupą pacjentów z bólem krzyża o stabilnej lędźwiowej części kręgosłupa a grupą pacjentów z niestabilnością lędźwiowej części kręgosłupa.
Cytat: „[Purpose] The purpose of this study was to compare differences in hip range of motion between a lumbar stability group and a lumbar instability group of patients with chronic low-back pain.” [Strona 1]
Metodyka:
Badanie objęło 69 pacjentów z przewlekłym bólem krzyża, którzy zostali podzieleni na dwie grupy: grupę ze stabilnością lędźwiową (n=39) oraz grupę z niestabilnością lędźwiową (n=30).
Zakres ruchomości biodra pacjentów oceniano przy użyciu goniometru.
Cytat: „[Methods] The patients were assessed using a goniometer to evaluate the hip range of motion at pre-test.” [Strona 1]
Wyniki:
Ograniczenie zakresu ruchomości biodra w grupie z niestabilnością lędźwiową było znacząco większe niż w grupie ze stabilnością lędźwiową.
Cytat: „[Results] The limitation of hip range of motion of the lumbar instability group was significantly greater than that of the lumbar stability group.” [Strona 1]
Wnioski:
Pacjenci z przewlekłym bólem krzyża wykazali większe ograniczenie zakresu ruchomości biodra niż osoby zdrowe. Wśród nich ci, którzy mieli niestabilność lędźwiową, wykazywali większe ograniczenie niż ci z lędźwiową stabilnością.
Cytat: „[Conclusion] The chronic low-back pain patients showed greater limitation of hip range of motion than healthy persons, and among them, those who had lumbar instability showed greater limitation than those with lumbar stability.” [Strona 1]
Cel badania:
Celem artykułu było zbadanie, czy upośledzenie zakresu ruchomości rotacji biodra jest czynnikiem przyczyniającym się do objawów bólu dolnej części pleców (LBP). Istnieje hipoteza sugerująca, że ograniczony zakres rotacji biodra prowadzi do kompensacyjnej rotacji kręgosłupa lędźwiowego, co może prowadzić do bólu.
Cytat: „Hip rotation range-of-motion (ROM) impairment has been proposed as a contributing mechanical factor in the development of low back pain (LBP) symptoms. There is a hypothesis which suggests that a limited range of hip rotation results in compensatory lumbar spine rotation. Hence, LBP may develop as the result.” [Strona 1]
Metodyka:
Przeszukano bazy danych MEDLINE i EMBASE bez ograniczeń czasowych. Dwa niezależne badania wybrały odpowiednie artykuły, używając tej samej strategii wyszukiwania i słów kluczowych.
Cytat: „The MEDLINE and EMBASE databases were searched without time restriction. Two authors independently selected related articles using the same search strategy and key words.” [Strona 1]
Wyniki:
Spośród 124 artykułów, 12 spełniło kryteria włączenia do przeglądu. Wyniki badań oceniano w trzech sekcjach, badając związek między bólem krzyża a 1) zakresem ruchomości wewnętrznej rotacji biodra, 2) zakresem ruchomości zewnętrznej rotacji biodra i 3) całkowitym zakresem ruchomości rotacji biodra. Asymetryczne i ograniczone ruchomości wewnętrznej rotacji biodra były powszechne u pacjentów z LBP. Zmniejszona i asymetryczna całkowita rotacja biodra była również obserwowana u pacjentów z LBP. Jednak żadne z badań nie zgłosiło wyraźnie ograniczonej zewnętrznej rotacji biodra.
Cytat: „Asymmetrical (right versus left, lead versus non-lead) and limited hip internal rotation ROM were common findings in patients with LBP. Reduced and asymmetrical total hip rotation were also observed in patients with LBP. However, none of the studies explicitly reported limited hip external rotation ROM.” [Strona 1]
Wnioski:
Dokładna ocena zakresu ruchomości rotacji biodra, zwłaszcza zakresu ruchomości wewnętrznej rotacji biodra, musi być uwzględniona w badaniu pacjentów z objawami LBP.
„As the results of the reviewed studies show, reduced hip internal rotation ROM and asymmetrical hip internal rotation ROM (left versus right or dominant versus non-dominant) are two common findings related to hip rotation ROM impairment that are consistently found in people with LBP.” [Strona 6]
„Based on these observations, we conclude that there is a close and strong link between LBP and limitation in hip rotation ROM, especially hip internal rotation ROM.” [Strona 7]
Podsumowując, badanie sugeruje, że ograniczenie zakresu ruchomości rotacji biodra, zwłaszcza wewnętrznej rotacji biodra, jest ściśle i silnie związane z bólem dolnej części pleców (LBP). Jednakże, chociaż istnieją dowody wskazujące na taki związek, nie można jednoznacznie stwierdzić, że ograniczona ruchomość biodra bezpośrednio prowadzi do LBP.
Cel badania:
Badanie miało na celu ocenę skuteczności różnych rodzajów ćwiczeń skierowanych na biodro w zakresie bólu i funkcji u osób z niespecyficznym przewlekłym lub nawracającym bólem krzyża (LBP) przy jednoczesnym ograniczeniu rotacji biodra.
Cytat: „OBJECTIVE: The aim of this study was to assess the level of effectiveness that different types of exercises targeted at the hip had on pain and function in individuals with non-specific chronic or recurrent LBP with concurrent reduced hip rotation.” [Strona 1]
Metodyka:
Trzydzieści osób zostało przydzielonych do jednej z trzech grup ćwiczeniowych: rozciąganie rotacji biodra, wielokierunkowe rozciąganie biodra i wzmacnianie biodra. Wszystkie grupy uczestniczyły w sześciotygodniowym domowym programie ćwiczeń. Ból, niepełnosprawność funkcjonalna oraz pomiary rotacji biodra były oceniane przed i po interwencji.
Cytat: „METHOD: Thirty participants were assigned to one of three exercise groups: hip rotation stretching, multi-directional hip stretching and hip strengthening. All groups participated in a six week home exercise program.” [Strona 1]
Wyniki:
Wszystkie grupy ćwiczeniowe skutecznie poprawiły ból i funkcję. Porównania między grupami wykazały, że wzmacnianie biodra było bardziej skuteczne niż ćwiczenia rotacyjne biodra w poprawie niepełnosprawności funkcjonalnej. Większość uczestników we wszystkich grupach (60-70%) wykazała kliniczne poprawy w bólu, ale tylko grupa wzmacniająca biodra miała większość uczestników (80%), którzy wykazali kliniczne poprawy w funkcji.
Cytat: „RESULTS: Results revealed that all exercise groups were effective in improving pain and function (MOD) (P < 0.05). Between group comparisons revealed that hip strengthening was more effective than hip rotation exercises in improving functional disability (P = 0.03).” [Strona 1]
Wnioski:
U osób z niespecyficznym LBP i ograniczoną rotacją biodra, kliniczna interwencja polegająca na dostarczaniu ćwiczeń skierowanych na biodro może być korzystna w poprawie bólu i funkcji, przy czym ćwiczenia wzmacniające są najbardziej korzystne dla poprawy funkcji.
Cytat: „CONCLUSION: In individuals with non-specific LBP and reduced hip rotation, clinical intervention of providing exercises targeted at the hip can be beneficial in improving pain and function, with strengthening exercises most beneficial for improving function.”
Cel badania:
Badanie miało na celu zbadanie, czy badanie fizykalne biodra różni się między osobami z bólem dolnej części pleców (LBP) a osobami bez tego bólu. Celem było również porównanie bólu i funkcji u pacjentów z pozytywnymi wynikami badania biodra w stosunku do pacjentów bez pozytywnych wyników badania biodra.
Cytat: „OBJECTIVES: To (1) report examination findings of the hip in patients with LBP and (2) compare pain and function in patients with positive hip examination findings to those in patients without positive hip examination findings.” [Strona 1]
Metodyka:
Badanie przeprowadzono na pacjentach prezentujących objawy LBP. Zostały zebrane dane dotyczące badań fizykalnych biodra oraz kwestionariusze dotyczące bólu i funkcji kręgosłupa i biodra. Wyniki bólu i funkcji porównano między pacjentami z pozytywnymi wynikami badania biodra a pacjentami bez pozytywnych wyników.
Cytat: „METHODS: An examination and validated questionnaires of spine and hip pain and function were completed. Pain and function scores were compared between patients with and without positive hip findings.” [Strona 1]
Wyniki:
W badaniu wzięło udział 101 pacjentów. 80% miało zmniejszoną ruchomość w zgięciu biodra, 75% miało zmniejszoną rotację wewnętrzną biodra. Pacjenci z ograniczoną ruchomością w zgięciu biodra mieli gorszą funkcję związaną z LBP oraz funkcję biodra. Pacjenci z ograniczoną rotacją wewnętrzną biodra mieli gorszą funkcję związaną z LBP. Pozytywny test prowokacyjny biodra był związany z silniejszym bólem oraz gorszą funkcją związaną z LBP i funkcją biodra.
Cytat: „RESULTS: Consecutive patients (68 women, 33 men) with a mean age of 47.6 years participated. On physical examination, 81 (80%) had reduced hip flexion; 76 (75%) had reduced hip internal rotation. Patients with reduced hip flexion had worse LBP-related function. Patients with reduced hip internal rotation had worse LBP-related function. A positive provocative hip test was coupled with more intense pain and worse LBP-related and hip-related function.” [Strona 1-2]
Wnioski:
Wyniki badania fizykalnego wskazujące na dysfunkcję biodra są powszechne u pacjentów zgłaszających się z LBP. Pacjenci z LBP i pozytywnymi wynikami badania biodra mają większy ból i gorszą funkcję w porównaniu z pacjentami z LBP, ale bez pozytywnych wyników badania biodra.
Nasze wyniki są podobne do innych raportów wskazujących na związek między ograniczoną rotacją wewnętrzną biodra a LBP. [Strona 7]
„The current data also suggest that not only is there an association of reduced hip IR and flexion in people presenting with LBP, but also that these patients reported greater pain and reduced function of the hip and spine as compared to patients with LBP and no hip ROM restrictions.”
Aktualne dane sugerują również, że nie tylko istnieje związek między ograniczoną rotacją wewnętrzną i zgięciem biodra u osób zgłaszających się z LBP, ale także że ci pacjenci zgłaszali większy ból i ograniczoną funkcję biodra i kręgosłupa w porównaniu z pacjentami z LBP i bez ograniczeń ROM biodra. [Strona 8]
„CONCLUSION: Physical examination findings indicating hip dysfunction are common in patients presenting with LBP. Patients with LBP and positive hip examination findings have more pain and worse function compared to patients with LBP but without positive hip examination findings.”
WNIOSEK: Wyniki badania fizykalnego wskazujące na dysfunkcję biodra są powszechne u pacjentów zgłaszających się z LBP. Pacjenci z LBP i pozytywnymi wynikami badania biodra mają większy ból i gorszą funkcję w porównaniu z pacjentami z LBP, ale bez pozytywnych wyników badania biodra. [Strona 1]
Cel badania:
Badanie miało na celu zbadanie, czy bierna rotacja biodra różni się między osobami z bólem dolnej części pleców (LBP) a osobami bez tego bólu, które regularnie uprawiają sporty wymagające powtarzalnej rotacji tułowia i bioder. Zakładano, że osoby z LBP będą miały mniejszy zakres ruchu rotacji biodra i większą asymetrię ruchu między stronami niż osoby bez LBP.
Cytat: „Objective—To examine whether passive hip rotation motion was different between people with and without low back pain (LBP) who regularly participate in sports that require repeated rotation of the trunk and hips. We hypothesized that people with LBP would have less total hip rotation motion and more asymmetry of motion between sides than people without LBP.” [Strona 1]
Metodyka:
Badanie przeprowadzono na 48 uczestnikach (35 mężczyzn, 13 kobiet) w wieku od 19 do 47 lat, którzy regularnie uprawiali sporty związane z rotacją. Dwie grupy były porównywane: osoby z LBP (N=24) i osoby bez LBP (N=24; NoLBP). Dane dotyczące rotacji biodra były zbierane w laboratorium analizy mięśniowo-szkieletowej.
Cytat: „Participants—Forty-eight subjects (35 males, 13 females; mean age: 26.56±7.44 years) who reported regular participation in a rotation-related sport participated. Two groups were compared; people with LBP (N=24) and people without LBP (N=24; NoLBP).” [Strona 1]
Wyniki:
Osoby z przeszłością LBP były podobne do osób bez LBP pod względem wszystkich zmiennych dotyczących uczestników, sportu i aktywności. Grupa LBP miała znacząco mniejszą rotację (P=.035) i większą asymetrię całkowitej rotacji, prawe biodro w porównaniu z lewym biodrem, (P=.022) niż grupa NoLBP. Lewa rotacja biodra była bardziej ograniczona niż prawa rotacja biodra w grupie LBP.
Cytat: „People with and without a history of LBP were the same with regard to all participant-related, sport-related and activity-related variables. The LBP group had significantly less total rotation (P=.035) and more asymmetry of total rotation, right hip versus left hip, (P=.022) than the NoLBP group. Left total hip rotation was more limited than right total hip rotation in the LBP group.” [Strona 2]
Wnioski:
Wśród osób uprawiających sporty związane z rotacją, te z LBP miały mniejszy ogólny zakres ruchu rotacji biodra i większą asymetrię rotacji między stronami niż osoby bez LBP. Wyniki te sugerują, że specyficzne wymagania kierunkowe nałożone na biodro i tułów podczas regularnie wykonywanych czynności mogą być ważnym czynnikiem do rozważenia przy wyborze zaburzeń, które mogą być najbardziej istotne do testowania i uwzględniania w strategiach prewencji i interwencji.
Cytat: „Conclusions—Among people who participate in rotation-related sports, those with LBP had less overall passive hip rotation motion and more asymmetry of rotation between sides than people without LBP. These findings suggest that the specific directional demands imposed on the hip and trunk during regularly performed activities may be an important consideration in deciding which impairments may be most relevant to test and to consider in prevention and intervention strategies.” [Strona 2]
Cel pracy
Celem pracy była ocena, czy istnieje osłabienie mięśni biodrowych u pacjentów z przewlekłym niespecyficznym bólem dolnego odcinka pleców oraz czy istnieje związek między pozytywnymi wynikami testów Trendelenburga i Step-Down a siłą mięśni biodrowych.
Metodyka
Przeprowadzono badanie przekrojowe z udziałem 40 pacjentów z przewlekłym bólem dolnego odcinka pleców i 40 zdrowych uczestników. Siła mięśni była mierzona za pomocą izometrycznej dynamometrii manualnej dla mięśni abduktorów, adduktorów, ekstensorów, rotatorów wewnętrznych i zewnętrznych biodra. Stabilność funkcjonalna była oceniana za pomocą testów Trendelenburga i Step-Down.
Wyniki
Uczestnicy zdrowi wykazali statystycznie istotnie większą siłę mięśniową niż grupa z CLBP dla mięśni abduktorów, adduktorów, ekstensorów i rotatorów wewnętrznych prawego biodra, jak również abduktorów, adduktorów i ekstensorów lewego biodra. Nie zaobserwowano różnic między grupami w pozytywnych wynikach testów funkcjonalnych, ani związku między tymi testami a siłą mięśni biodrowych.
Wnioski
Pacjenci z przewlekłym bólem dolnego odcinka pleców mają tendencję do słabości mięśni abduktorów, adduktorów i ekstensorów biodra. Ponadto, testy funkcjonalne nie powinny być kojarzone z siłą mięśni biodrowych u pacjentów z przewlekłym bólem dolnego odcinka pleców.
Jeden z głównych wniosków brzmi: „Pacjenci z przewlekłym niespecyficznym bólem dolnego odcinka pleców mają słabsze mięśnie abduktory, adduktory i ekstensory w porównaniu z zdrowymi uczestnikami, co ma istotne znaczenie kliniczne; jednak nie ma różnicy między grupami w wynikach testów Trendelenburga i Step-Down„
Cel badania:
Badanie miało na celu porównanie aktywnego zakresu ruchu biodra i klasyfikację jego asymetrii u mężczyzn z bólem dolnej części pleców (LBP) oraz u zdrowych kontrolnych. Wcześniejsze badania dotyczące ruchomości biodra u osób z LBP były niejednoznaczne i skupiały się prawie wyłącznie na rotacji biodra.
Cytat: „Purpose: Findings from previous studies on hip mobility in individuals with low back pain (LBP) have been equivocal and focused almost exclusively on hip rotation. This study compared active range of hip motion and classified its asymmetry in male subjects with and without LBP.” [Strona 1]
Metodyka:
W badaniu uczestniczyło 30 mężczyzn z LBP oraz 30 zdrowych mężczyzn w podobnym wieku. Aktywne zakresy ruchu (AROM) obu stawów biodrowych u uczestników obu grup zostały zmierzone uniwersalnym goniometrem. Dane zostały podsumowane za pomocą obliczeń średniej i odchylenia standardowego. Dalsza analiza została przeprowadzona za pomocą testu chi-kwadrat.
Cytat: „Method: The ex-post facto study involved 30 male patients with LBP and 30 age and sex-matched controls. Active ranges of motion (AROM) of both hip joints of subjects in both groups were measured with a universal goniometer and grouped into different pattern categories based on the presence or absence of a difference of 10° or more between the AROM of the two hips.” [Strona 1]
Wyniki:
Nie stwierdzono istotnych różnic między AROM pacjentów z LBP a kontrolami, z wyjątkiem zgięcia biodra. W obu grupach większość uczestników wykazywała symetrię w zgięciu, wyproście, abdukcji i addukcji, ale asymetria rotacji biodra była bardziej dominująca w obu grupach.
Cytat: „Results: There were no significant differences between the AROM of LBP patients and controls except for hip flexion and between corresponding AROM of contralateral limbs in both groups. Patients and controls largely demonstrated symmetry in flexion, extension, abduction and adduction, but asymmetry of hip rotation was more predominant in both groups.” [Strona 1-2]
Wnioski:
Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy między aktywną ruchomością biodra u osób z LBP a osobami bez LBP. Większość uczestników w obu grupach wykazywała symetrię zakresów ruchu zgięcia, wyprostu, abdukcji i addukcji biodra oraz większą całkowitą rotację boczną niż całkowitą rotację przyśrodkową.
Cytat: „Conclusion: No statistically significant difference was found between active hip mobility of subjects with and without LBP. The majority of subjects in both groups exhibited symmetry of hip flexion, extension, abduction and adduction AROMs and more total lateral than total medial rotation AROM.”
- Cel badania:
Badanie miało na celu analizę zakresu ruchu (ROM) stawu biodrowego u
praktykujących kendo oraz ich związek z zapobieganiem bólom dolnej części
pleców. Wielu praktykujących kendo cierpi na bóle lewej dolnej części
pleców.
Cytat: „Kendo practitioners often suffer from left low back
pain. The present study was undertaken to analyze the features of range
of motion (ROM) of the hip joint of kendo practitioners and their
relation to prevention of lower back pain.” [Strona 1]
- MetodykA
- Badanie objęło 37 mężczyzn praktykujących kendo na uniwersytecie: 26
z historią bólu dolnej części pleców i 11 bez takiej historii. Zakres
ruchu stawu biodrowego mierzono podczas biernego zginania/rozszerzania
oraz rotacji wewnętrznej/zewnętrznej. - Cytat: „The study involved 37 male university kendo
practitioners: 26 kendo practitioners having a history of lower back
pain, 11 kendo practitioners having no history of lower back pain. In
accordance with the method of ROM measurement set forth by the Japanese
Orthopaedic Association, the same examiner measured hip joint ROM during
passive flexion/extension and internal/external rotation.” [Strona
1]
- Badanie objęło 37 mężczyzn praktykujących kendo na uniwersytecie: 26
- Wyniki:
- W grupie z bólem dolnej części pleców nie zauważono lateralności w
zakresie ruchu rotacji zewnętrznej. Jednak ROM rotacji wewnętrznej był
znacząco mniejszy po lewej stronie niż po prawej. Zakres rotacji był
znacząco mniejszy po lewej stronie niż po prawej. - Cytat: „In the low back pain group, no laterality was noted in
the ROM of the external rotation. However, ROM of the internal rotation
was significantly smaller on the left side than on the right side. The
range of rotation was significantly smaller on the left side than on the
right side.” [Strona 2]
- W grupie z bólem dolnej części pleców nie zauważono lateralności w
- Wnioski:
- Zakres ruchu rotacji biodra po lewej stronie był znacząco zmniejszony
(mniej niż 90 stopni) tylko w grupie z bólem dolnej części pleców, a
lateralność w zakresie ruchu rotacji biodra po lewej stronie była
znacząco większa w grupie z bólem dolnej części pleców niż w grupie bez
bólu. Te wyniki sugerują, że mały zakres ruchu rotacji biodra po lewej
stronie jest czynnikiem odpowiedzialnym za pojawienie się bólu dolnej
części pleców. - Cytat: „The ROM of hip rotation on the left side was
significantly diminished (less than 90 degrees) only in the low back pain
group, and the laterality in ROM of left hip rotation was significantly
greater in the low back pain group than in the non-low back pain group
(p<0.05). These findings suggest that small ROM of left hip rotation
is a factor responsible for the onset of lower back pain.” [Strona
- Zakres ruchu rotacji biodra po lewej stronie był znacząco zmniejszony
Cel badania:
Badanie dotyczyło relacji kręgosłupa i biodra u pacjentów z osteoartrozą biodra. Pacjenci z osteoartrozą biodra często mają nieprawidłową relację kręgosłupa i biodra (SHR), co oznacza obecność klinicznie szkodliwego zespołu kręgosłupa i biodra lub zespołu biodra i kręgosłupa.
Cytat: „Patients with hip osteoarthritis often have an abnormal spine-hip relation (SHR), meaning the presence of a clinically deleterious spine-hip and/or hip-spine syndrome.” [Strona 1]
Metodyka:
Badanie koncentrowało się na zrozumieniu relacji kręgosłupa i biodra (SHR), która definiuje interakcję między kompleksem lumbopelvicznym (LPC) a stawem biodrowym. Zmiany w jednym stawie mogą potencjalnie wpływać na drugi staw.
Cytat: „The concept of spine-hip relation (SHR) defines the interaction between the lumbopelvic complex (LPC) and the hip joint.” [Strona 1]
Wyniki:
Harmonijna (normalna) relacja kręgosłupa i biodra (SHR) występuje, gdy zdrowy, elastyczny LPC współdziała z elastycznymi biodrami. Gdy jedna z tych struktur anatomicznych staje się sztywna, często inicjowany jest klinicznie szkodliwy mechanizm kompensacyjny przez drugą strukturę.
Cytat: „A harmonious (normal) SHR occurs when a healthy flexible LPC interacts with healthy flexible hips.” [Strona 3]
Wnioski:
Pacjenci z osteoartrozą biodra często mają nieprawidłową relację kręgosłupa i biodra, co oznacza obecność klinicznie szkodliwego zespołu kręgosłupa i biodra i/lub zespołu biodra i kręgosłupa. Ważne jest zdefiniowanie indywidualnej relacji kręgosłupa i biodra pacjenta, korzystając z systemu EOS lub, w razie braku dostępności, z konwencjonalnych bocznych radiogramów kręgosłupa i miednicy.
Cytat: „Patients with hip OA often have an abnormal SHR, meaning the presence of clinically deleterious SHS and/or HSS.” [Strona 4]
Cel badania:
Badanie dotyczyło wpływu ograniczonej ruchomości biodra na kręgosłup lędźwiowy w populacji młodych dorosłych. Wielu wcześniejszych badań dotyczących tej kwestii koncentrowało się na populacji, której ruchomość biodra była ograniczona z powodu dysfunkcji artretycznych lub neurologicznych. Celem tej pracy było zbadanie wpływu ograniczonej ruchomości biodra na kręgosłup lędźwiowy w zdrowej populacji młodych dorosłych oraz ocena roli interwencji ćwiczeniowej.
Cytat: „Limited hip mobility is known to affect the lumbar spine. Much of the previous research has utilized a participant population whose hip mobility is compromised due to arthritic or neurological dysfunctions. The purpose of this thesis was to recruit a healthy young adult population with limited hip mobility to further investigate its effect on the lumbar spine, as well as the role of exercise intervention.” [Strona 3]
Metodyka:
Badanie skupiło się na zrozumieniu wpływu ograniczonej ruchomości biodra na kręgosłup lędźwiowy. W ramach badania przeprowadzono kilka badań skupionych wokół centralnej tematyki związanej z funkcją biodra i kręgosłupa. Badano m.in. normalny zakres ruchu biodra, porównywano wzorce ruchu między grupami z ograniczoną i nadmierną ruchomością biodra oraz badano wpływ ćwiczeń na ruchomość biodra i kręgosłupa.
Cytat: „Several cascading studies were conducted that were unified around a central theme of links between hip and spine function.” [Strona 3]
Wyniki:
Badania wykazały, że osoby z ograniczoną ruchomością biodra przyjmują postawę z bardziej pochyloną miednicą do przodu i przyjmują postawę z większym zgięciem lędźwiowym i biodrowym na trenażerze eliptycznym w porównaniu z osobami o większej ruchomości. To z kolei prowadzi do większego obciążenia kompresyjnego kręgosłupa lędźwiowego z powodu zwiększonej aktywności mięśni pleców.
Cytat: „Resulting hip and spine angles demonstrated that the men with limited hip mobility stood with a more anteriorly tilted pelvis, and assumed a posture with more lumbar and hip flexion on the elliptical trainer, compared to those with greater mobility. This, in turn, resulted in a greater lumbar compression load due to increased back muscle activity.” [Strona 3]
Wnioski:
Pomimo znaczącego wzrostu dostępnego zakresu ruchomości biodra i/lub dużego wzrostu wytrzymałości i kontroli mięśni tułowia, niewiele wskazuje na to, że uczestnicy byli bardziej zdolni do zmniejszenia ruchu w odcinku lędźwiowym lub wykorzystywania nowo nabytej ruchomości biodra podczas wykonywania czynności funkcjonalnych.
Cytat: „Despite significant increases in available hip flexibility and/or large increases in trunk muscle endurance and trunk motor control, there were few indications that participants were any more adept at decreasing lumbar motion, or utilizing their newfound hip flexibility during functional activities.” [Strona 4
„Lumbar angles and forces are known to affect disc degeneration and facet joint compression. Specifically, repetitive flexion and extension have been shown to accelerate disc degeneration […] Consequently, in those cases where hip joint mobility is limited, a compensatory increase in spine motion may also accelerate the onset of low back dysfunction.” [Strona 96-97]
„The resulting decrease in facet joint compression will tend to increase the percentage of being load transmitted through the intervertebral disc. This, combined with increased available lumbar rotation (due to decreased facet joint abutment) may result in abnormally high amounts of lumbar rotation being born by the disc; a structure that is not designed to withstand repetitive flexion and rotation. Thus, having hips with limited mobility ultimately resulted in more of a flexed lumbar spine, and a subsequent increase in the lumbar compressive and shear loads.” [Strona 123]
https://central.bac-lac.gc.ca/.item?id=TC-OWTU-5387&op=pdf&app=Library&oclc_number=827747243
Cel badania:
Badanie dotyczyło wpływu biodra na ból dolnej części pleców (LBP). Ból dolnej części pleców (LBP) jest dysfunkcją wieloczynnikową, a jednym z potencjalnych czynników przyczyniających się do tego jest staw biodrowy. Celem tego komentarza klinicznego było omówienie potencjalnego związku między upośledzeniami biodra a LBP, wykorzystując aktualne najlepsze dowody oraz koncepcję regionalnej współzależności jako narzędzia do kierowania podejmowaniem decyzji i proponowania pomysłów na przyszłe badania.
Cytat: „Low back pain (LBP) is a multifactorial dysfunction, with one of the potential contributing factors being the hip joint. The objective of this clinical commentary is to discuss the potential link between hip impairments and LBP using current best evidence and the concept of regional interdependence as tools to guide decision making and offer ideas for future research.” [Strona 1]
Metodyka:
Badanie koncentrowało się na zrozumieniu wpływu biodra na ból dolnej części pleców, biorąc pod uwagę biomechaniczny związek między biodrem a dolną częścią pleców, a konkretnie wspólne mięśnie (np. mięsień lędźwiowy większy, mięsień czworoboczny lędźwi, mięsień prosty grzbietu, mięsień pośladkowy wielki).
Cytat: „Given the biomechanical relationship between the hip and the low back, specifically the multiple shared muscles (psoas, quadratus lumborum, erector spinae, gluteus maximus, etc), one must consider the hip joint a potential contributor to LBP.” [Strona 1]
Wyniki:
Badania wykazały, że istnieje związek między upośledzeniem zakresu ruchu biodra a bólem dolnej części pleców. Pacjenci z bólem dolnej części pleców częściej wykazywali asymetrię w zakresie ruchu rotacji biodra. Ponadto, badania wskazują na związek między osłabieniem mięśni biodra a bólem dolnej części pleców.
Cytat: „The proposed regional relationship between hip ROM and LBP based on the preliminary work noted in HSS has been further substantiated through numerous studies.” [Strona 3]
Wnioski:
Najlepsze aktualne dowody potwierdzają związek między upośledzeniami biodra a bólem dolnej części pleców. Badania sugerują, że zmniejszony zakres ruchu biodra, osłabienie mięśni rozciągających biodro oraz osłabienie mięśni przywodzicieli lub zginaczy biodra mogą przyczyniać się do bólu w okolicy lędźwiowej. W związku z tym zaleca się, aby podczas badania pacjentów z bólem dolnej części pleców uwzględniać zakres ruchu stawu biodrowego, wydajność mięśni, ułożenie anatomiczne i ruchomość.
Cytat: „Best current evidence supports the link between impairments at the hip and LBP. Research suggests that decreased hip ROM, hip-extensor strength, and hip-adductor or -flexor endurance might contribute to pain in the lumbar area.” [Strona 5]
Stabilizacja kręgosłupa, mięsień wielodzielny
Cel:
Celem badania było porównanie wzorców aktywacji mięśni brzucha i pleców między osobami zdrowymi a osobami cierpiącymi na przewlekły ból dolnej części pleców. Badacze chcieli ustalić, czy istnieją różnice w zdolnościach tych dwóch grup do reagowania na zmieniające się zakłócenia, które mogą wpływać na stabilność kręgosłupa.
Metodyka:
W badaniu zastosowano ekspansję Karhunena-Loève do analizy średnich profili elektromiograficznych (EMG) zarejestrowanych z czterech miejsc mięśni brzucha i trzech miejsc mięśni ekstensorów tułowia podczas wykonywania zadania polegającego na podnoszeniu nóg. Zadanie to miało na celu wyzwanie stabilności kręgosłupa lędźwiowego. Uczestnicy badania byli rekrutowani przez ogłoszenia i podzielono ich na grupę z przewlekłym bólem dolnej części pleców (LBP) oraz zdrową grupę kontrolną (CON). Wykorzystano model mieszany ANOVA do analizy głównych zmiennych zależnych.
Wyniki:
Trzy główne wzorce wyjaśniły 96% wariancji w profilach czasowych EMG. Analiza ANOVA wykazała istotne statystycznie różnice między grupami i mięśniami dla głównego wzorca oraz istotne interakcje grupa-mięsień dla drugiego i trzeciego wzorca. Zdrowe osoby kontrolne aktywowały wszystkie siedem badanych miejsc z tym samym wzorcem czasowym aktywacji, podczas gdy grupa z bólem pleców wykorzystywała różne wzorce aktywacji, co wskazuje na brak synergicznej koaktywacji między badanymi miejscami mięśniowymi.
Wnioski:
Badanie to dostarcza podstaw do rozwoju klasyfikatora diagnostycznego zaburzeń neuromięśniowych związanych z bólem dolnej części pleców, który mógłby być używany do oceny skuteczności interwencji terapeutycznych mających na celu poprawę koaktywacji mięśni. Najważniejszy cytat z wniosków to:
„Grupa zdrowych osób koaktywowała wszystkie siedem miejsc z tym samym wzorcem czasowym aktywacji. Grupa z bólem pleców używała różnych wzorców aktywacji, co wskazuje na brak synergicznej koaktywacji wśród badanych miejsc mięśniowych.”
Celem tego badania było zbadanie, czy infiltracja tłuszczu w mięśniach wielodzielnych lędźwi (LMM) jest związana z bólem dolnej części pleców (LBP) u dorosłych i nastolatków
Uczestnicy: Badanie opierało się na skanach MRI około 850 uczestników w wieku 13 i 40 lat z Danii. Informacje na temat ich statusu LBP (ból dolnej części pleców) zostały uzyskane, co umożliwiło badanie związku między LBP a morfologią mięśni w dwóch dużych, odrębnych grupach wiekowych. Dorosłych wybrano losowo (co dziewiąta osoba w wieku 40 lat urodzona w Danii), natomiast nastolatkowie mieszkali w gminie Odense i wcześniej uczestniczyli w Europejskim Badaniu Serca Młodzieży.
W badaniu nie znaleziono statystycznie istotnych związków między tłuszczem w mięśniach wielodzielnych lędźwi (LMM) a bólem dolnej części pleców (LBP) u nastolatków.
Nacieki tłuszczowe w LMM są częste u dorosłych i
silnie powiązany z LBP, zwłaszcza u kobiet. To
wydaje się być niezależny od szacunkowej zawartości tkanki tłuszczowej
BMI i rozwijać się w obszarach najbardziej zwyrodnieniowych
znaleziono zmiany. U nastolatków występuje naciek tłuszczu
niezbyt często (szczególnie u chłopców) i nie ma istotnego związku
z LBP. Jednak subiektywne
aspekt tego badania, w którym zbadano ilość naciekającego tłuszczu
zostało stwierdzone wizualnie, powoduje konieczność sprawdzenia
wyniki przy użyciu obiektywnej metody pomiaru zakresu
infiltracja tłuszczu. Ponadto związek czasowy
należy zająć się infiltracją tłuszczu
Cel badania:
Celem badania było zbadanie związku między zanikiem mięśnia wielodzielne (MF) w odcinku lędźwiowym a bólem pleców (LBP), bólem nóg oraz zwyrodnieniem krążka międzykręgowego.
Metodyka:
Badanie retrospektywne przeprowadzono na 78 pacjentach (w wieku 17-72 lat) z LBP, którzy zgłaszali ból pleców z lub bez towarzyszącego bólu nóg.
Ich obrazy MR były wizualnie analizowane pod kątem oznak zaniku mięśnia wielodzielne w odcinku lędźwiowym, zwyrodnienia krążka i ucisku korzenia nerwowego.
Historia kliniczna każdego przypadku była uzyskiwana z ich notatek i wykresów bólu.
Wyniki:
Zanik mięśnia wielodzielne obserwowano u 80% pacjentów z LBP.
Istotna korelacja (P < 0,01) została stwierdzona między zanikiem mięśnia wielodzielne a bólem nóg.
Jednakże związki między zanikiem mięśnia a objawami korzeniowymi, uciskiem korzenia nerwowego, przepukliną jądra miażdżystego oraz liczbą zwyrodniałych krążków nie były statystycznie istotne.
Wnioski:
Badanie mięśni przykręgosłupowych pod kątem zaniku mięśnia wielodzielne powinno być brane pod uwagę podczas oceny obrazów MR kręgosłupa lędźwiowego. Może to wyjaśnić odczuwany ból nóg w przypadku braku innych nieprawidłowości w badaniu MR.
Badanie przeprowadzono przy użyciu tomografii komputerowej (CT). Wszyscy badani byli w pozycji leżącej na brzuchu, z biodrami w pozycji neutralnej. Lordozę lędźwiową zminimalizowano, umieszczając poduszkę pod brzuchem. Badani byli instruowani, aby się zrelaksować i pozostać nieruchomi przez czas trwania skanowania. Tomograf CT Pace Plus – General Electric był używany z parametrami 120 kV i 160 mA. Grubość przekroju wynosiła 5 mm. Badano mięśnie przykręgosłupowe jako całość (multifidus, longissimus i iliocostalis), izolowany mięsień multifidus oraz mięsień lędźwiowy większy. Analizowano obszary przekrojowe (CSA) tych mięśni oraz ilość tkanki tłuszczowej w nich [Pages: 2-3].
Jakie były wnioski?
Wyniki analizy CSA wykazały, że na górnym krążku międzykręgowym L3 i L4 nie stwierdzono statystycznych różnic między zdrowymi osobami a pacjentami z CLBP. Natomiast na dolnym krążku międzykręgowym L4, CSA mięśni PA i MF (zarówno z tłuszczem, jak i bez niego) były statystycznie mniejsze w grupie pacjentów. W celu bardziej szczegółowego zbadania kwestii selektywnego zaniku mięśnia MF, obliczono również CSA mięśnia erector spinae (ES). Różnica między CSA mięśnia ES w obu populacjach nie była istotna. Analiza statystyczna nie wykazała istotnych różnic między dwiema grupami pod względem CSA mięśnia PS. Nie stwierdzono również istotnej różnicy między dwiema grupami pod względem ilości tłuszczu [Page: 5].
Wnioskowano, że mięśnie lędźwiowe odgrywają kluczową rolę w stabilności i funkcjonalnym ruchu kręgosłupa lędźwiowego. W badaniu stwierdzono, że u pacjentów z CLBP mięsień lędźwiowy większy, który uważa się za szczególnie ważny dla stabilności, uległ zanikowi. Na podstawie wyników tego badania przypuszczano, że zanik wystąpił przed wystąpieniem bólu w dolnej części pleców lub że w stadium podostrym i przewlekłym wystąpiła kombinacja inhibicji odruchowej i wzorca zastępczego mięśni tułowia. Zanik i możliwa dysfunkcja mięśnia MF mogłyby prowadzić do niestabilności kręgosłupa i być ważnymi czynnikami przyczyniającymi się do wysokiej częstości nawrotów w przewlekłym bólu pleców.
Cel badania:
Badanie miało na celu zbadanie wpływu treningu stabilizacyjnego z wykorzystaniem obrazowania ultrasonograficznego (RUSI) na wielkość i symetrię mięśnia wielodźwigacza u młodych elitarnych krykiecistów z bólem dolnej części pleców (LBP).
Metodyka:
Uczestnicy badania uczestniczyli w 13-tygodniowym programie treningowym krykieta, składającym się z dwóch 6-tygodniowych bloków treningowych oddzielonych tygodniową przerwą.
W ciągu pierwszych 6 tygodni oraz pierwszych 2 tygodni drugiego bloku uczestnicy uczestniczyli w ćwiczeniach, praktykowali indywidualne umiejętności oraz uczestniczyli w sesjach na siłowni.
W ciągu ostatnich 4 tygodni uczestnicy grali w mecze krykieta przez 4 dni w tygodniu.
Obrazowanie ultrasonograficzne i oceny kwestionariuszowe były przeprowadzane na początku i na końcu 13-tygodniowego programu.
Uczestnicy z LBP otrzymali 6-tygodniowy program treningu stabilizacyjnego z wykorzystaniem RUSI do dostarczania informacji zwrotnych o skurczu głębokich mięśni, w tym mięśnia wielodźwigacza i mięśnia poprzecznego brzucha.
Wyniki:
Średnie wyniki VAS dotyczące bólu u uczestników z LBP zmieniły się z wartości 4,3 na początku obozu treningowego do 2,3 na jego końcu, co stanowiło 50,1% spadek w ciągu obozu treningowego.
Wszyscy uczestnicy z LBP zgłosili zmniejszenie bólu.
Wyniki ANCOVA dla CSA mięśnia wielodźwigacza na każdym poziomie kręgowym wykazały, że wielkość mięśnia wzrosła w trakcie obozu treningowego.
Wnioski:
Trening stabilizacyjny z wykorzystaniem obrazowania ultrasonograficznego do dostarczania informacji zwrotnych o skurczu mięśniowym zwiększył przekrój poprzeczny i poprawił symetrię mięśnia wielodzielnego na poziomie kręgu L5 wśród młodych elitarnych krykiecistów z LBP.
Zanik mięśni i ból związane z LBP mogą być odwracane za pomocą specyficznego treningu stabilizacyjnego dla sportowców elitarnych.
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/18349481/
Zmiany w przekroju poprzecznym mięśni wielodzielnych i biodrowo-lędźwiowego u pacjentów z jednostronnym bólem pleców
Cel badania:
Celem badania było ustalenie, czy istnieje związek między zanikiem mięśni biodrowo-lędźwiowego i wielodzielnych obserwowanym na skanach MRI a objawami, zgłaszaną patologią, bólem lub niepełnosprawnością pacjentów prezentujących jednostronny ból dolnej części pleców.
Metodyka:
Badanie objęło 50 kolejnych pacjentów zgłaszających się do kliniki z jednostronnym bólem dolnej części pleców trwającym ponad 12 tygodni. Mierzono przekrój poprzeczny (CSA) mięśni. Rejestrowano czas trwania objawów, ocenę bólu, samoocenę funkcji oraz obecność ucisku nerwowego.
Wyniki:
Analiza danych porównała CSA między stroną objawową a bezobjawową. Stwierdzono istotną statystycznie różnicę w CSA między stronami. Istniała pozytywna korelacja między procentowym spadkiem CSA mięśnia biodrowo-lędźwiowego po stronie objawowej a oceną bólu, zgłaszanym uciskiem korzenia nerwowego oraz czasem trwania objawów.
Wnioski:
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/15543053/
Cel badania:
Badanie miało na celu porównanie zarówno rozmiaru (przekroju poprzecznego, CSA) jak i zdolności do dobrowolnego wykonania izometrycznego skurczu mięśnia wielodźwigacza w czterech poziomach kręgowych u 34 osób z przewlekłym bólem dolnej części pleców (CLBP) i bez niego.
Metodyka:
Badanie objęło 17 osób z przewlekłym bólem dolnej części pleców (CLBP) oraz 17 zdrowych osób.
Wykorzystano obrazowanie ultrasonograficzne do oceny.
Mierzono przekrój poprzeczny (CSA) mięśnia wielodźwigacza od poziomu L2 do L5.
Oceniano zdolność do dobrowolnego skurczu mięśnia wielodźwigacza poprzez porównanie grubości mięśnia w spoczynku i podczas skurczu.
W badaniu wykorzystano technikę podzielonego ekranu do dokładniejszego pomiaru.
Wynik:
Wyniki wykazały znacząco mniejszy CSA mięśnia wielodźwigacza dla grupy CLBP w porównaniu z grupą zdrowych na poziomie kręgu L5.
Zaobserwowano również znacząco mniejszy procentowy wzrost grubości dla grupy CLBP na tym samym poziomie kręgowym.
Wyniki potwierdziły wcześniejsze ustalenia, że wzorzec zaniku mięśnia wielodźwigacza u pacjentów z CLBP jest lokalny, a nie ogólny, ale dostarczyły również dowodów na zmniejszoną zdolność do dobrowolnego skurczu zanikającego mięśnia.
Wnioski:
Wzorzec zaniku mięśnia wielodźwigacza u pacjentów z przewlekłym bólem dolnej części pleców jest bardziej lokalny niż ogólny.
Istnieje również dowód na zmniejszoną zdolność do dobrowolnego skurczu tego zanikającego mięśnia.
Pacjenci z CLBP mieli znacząco mniejsze mięśnie wielodzielne niż zdrowi, bezobjawowi pacjenci na najniższym poziomie kręgosłupa lędźwiowego.
Pacjenci z CLBP mieli również większe trudności z wykonaniem dobrowolnej izometrycznej skurczu mięśnia wielodzielne na tym samym poziomie kręgowym.
W badaniu wykazano, że pacjenci z CLBP byli mniej zdolni niż zdrowi pacjenci do dobrowolnego skurczu mięśnia wielodzielne na tym samym poziomie kręgowym, gdzie występowało zanikanie.
Cytat: „Subjects with CLBP were less able than healthy subjects to voluntarily contract the multifidus muscle at the same vertebral level where atrophy was present.” (Strona 4)
Wnioski:
Wyniki tego badania potwierdzają wcześniejsze ustalenia, że wzorzec zaniku mięśnia wielodzielne u pacjentów z CLBP jest zlokalizowany, a nie uogólniony.
Badanie dostarczyło również dowodów na odpowiadający temu zmniejszoną zdolność do dobrowolnego skurczu zanikającego mięśnia.
Te ustalenia wspierają stosowanie specyficznych programów reedukacji mięśniowej dla pacjentów z CLBP.
Wprowadzenie ćwiczeń wyprostu odcinka lędźwiowego po operacjiu pacjentów poddawanych dyskektomii pomaga osiągnąć wczesne osiągnięciepowrotu do pracy, a także poprawia funkcję kręgosłupa i ból.
Schemat ćwiczeń zwiększa pole przekroju najdłuższego mięśnia
i mięsień wielodzielny z równoległym wzrostem siła i wytrzymałość obiektywnie określone ilościowo.
Cel badania:
Metodyka:
Badanie opiera się na przeglądzie literatury dotyczącej roli LMM w bólu dolnej części pleców.
W badaniu omówiono różne metody obrazowania, takie jak rezonans magnetyczny (MRI), tomografia komputerowa (CT) i ultrasonografia (US), do oceny atrofii LMM.
Wyniki:
Ból dolnej części pleców (LBP) jest powszechnym problemem w społeczeństwie, często nawracającym.
Mięśnie wielodzielne lędźwiowe odgrywają kluczową rolę w stabilizacji „neutralnej strefy” kręgosłupa lędźwiowego.
Dysfunkcja LMM jest silnie związana z LBP i jest wynikiem inhibicji bólowej pochodzącej z kręgosłupa.
Atrofia LMM jest dobrze widoczna na obrazach MRI.
Istnieją dowody na to, że atrofia LMM może być wynikiem dysfunkcji, a nie nieużywania mięśnia.
Wnioski:
Zrozumienie roli LMM w bólu dolnej części pleców jest kluczowe dla skutecznego leczenia pacjentów z LBP.
Istnieje potrzeba skoncentrowania się na reaktywacji i wzmacnianiu LMM w celu poprawy długoterminowej stabilizacji kręgosłupa.
Specyficzne ćwiczenia mające na celu aktywację LMM są związane zarówno ze wzrostem funkcji, jak i zmniejszeniem bólu dolnej części pleców.
Kontynuacja dysfunkcji LMM po ustąpieniu objawów bólowych może być jednym z powodów wysokich wskaźników nawrotu LBP po pierwszym epizodzie.
Cel badania: Zbadanie aktywności mięśni prostowników grzbietu i wielodzielnych podczas dwóch izometrycznych ćwiczeń na rozciąganie pleców u zdrowych osób, aby określić, które ćwiczenie jest najbardziej odpowiednie do treningu poszczególnych mięśni grupy prostowników grzbietu.
Metodyka: Badanie przeprowadzono na 18 zdrowych mężczyznach w wieku 18-27 lat. Wykorzystano elektromiografię (EMG) do zbadania poziomów aktywności mięśniowych podczas trzymania tułowia i trzymania nóg w pozycji leżącej na brzuchu.
Wyniki: Stwierdzono, że oba mięśnie były rekrutowane na wysokim poziomie w porównaniu z pozycją łukową. Aktywność względna mięśni prostowników grzbietu i wielodzielnych była podobna w różnych warunkach obciążenia, co sugeruje, że działają one jako pojedyncza funkcjonalna jednostka.
Wnioski: Zarówno mięśnie prostowników grzbietu, jak i wielodzielne działają jako pojedyncza funkcjonalna jednostka w obu badanych ćwiczeniach izometrycznych. Wysoki poziom rekrutacji tych mięśni w obu ćwiczeniach sugeruje, że mogą one efektywnie wpływać na trening siły i wytrzymałości mięśni pleców, szczególnie w początkowych etapach rehabilitacji bólu dolnej części pleców.
Główny cytat z wniosków: „Based on these findings it is proposed that both erector spinae and multifidus act as a single functional unit in the two isometric back extension exercises.”
Cel badania: Ocena wpływu praktyki ćwiczeń przed i po operacji kręgosłupa na długoterminowe wyniki u osób z zwyrodnieniowymi schorzeniami lędźwiowymi.
Metodyka: Prospektywne badanie kohortowe obejmujące dorosłych pacjentów poddanych operacji kręgosłupa z powodu zwyrodnieniowych schorzeń kręgosłupa. Badanie opierało się na ankiecie dotyczącej praktyk ćwiczeń przed i po operacji oraz na miernikach wyników zgłaszanych przez pacjentów.
Wyniki: Ujawniono skromne, ale istotne statystycznie główne efekty ćwiczeń na wyniki zdrowotne, w tym na komponent fizyczny i mentalny, indeks niepełnosprawności Oswestry oraz wyniki bólu.
Wnioski: Pacjenci angażujący się w ćwiczenia przed i po operacji kręgosłupa osiągają lepsze wyniki zdrowia psychicznego i trajektorie powrotu do zdrowia specyficzne dla kręgosłupa niż ci, którzy tego nie robią. Wszyscy pracownicy służby zdrowia powinni zachęcać pacjentów do ćwiczeń w ramach ich ograniczeń przedoperacyjnych oraz jak najszybciej po operacji.
Główny cytat z wniosków: „Patients who engage in exercise before and after spine surgery have better mental health and spine-specific recovery trajectories than those who do not.”
Cel badania: Określenie zmian w wytrzymałości mięśni wielodzielnych i stanu funkcjonalnego po 4-tygodniowym programie ćwiczeń stabilizacyjnych kręgosłupa u pacjentów z przewlekłą dysfunkcją dolnego odcinka pleców.
Metodyka: Krótkoterminowe badanie kohortowe z udziałem 16 pacjentów z przewlekłą dysfunkcją dolnego odcinka pleców, którzy brali udział w nadzorowanym programie ćwiczeń stabilizacyjnych kręgosłupa 3 razy w tygodniu przez 4 tygodnie.
Wyniki: Istotna poprawa w kwestionariuszu Oswestry odnotowana od początku do końca leczenia (22.9 vs 18.3, P < .027). Zauważono znaczącą interakcję leczenia z płcią, wskazującą na różnice w zmianach wytrzymałości mięśniowej między mężczyznami a kobietami.
Wnioski: 4-tygodniowy program ćwiczeń stabilizacyjnych kręgosłupa znacząco poprawił stan funkcjonalny u pacjentów z przewlekłą dysfunkcją dolnego odcinka pleców. Jednakże nieoczekiwany wzrost zmęczenia mięśni wielodzielnych u mężczyzn wskazuje na możliwą niewystarczalność programu do wpływu na zmęczenie mięśni lub na brak wrażliwości metod elektromiograficznych w ocenie wytrzymałości mięśni.
Główny cytat z wniosków: „These results suggest that spinal stabilization exercises affect back muscle function by mechanisms other than improved endurance of the stability musculature.
Cel Badania: Porównanie efektów ćwiczeń stabilizacyjnych lędźwi i dynamicznego wzmacniania lędźwi pod względem maksymalnej izometrycznej siły ekstensorów lędźwi, nasilenia bólu i niepełnosprawności funkcjonalnej u pacjentów z przewlekłym bólem dolnej części pleców (str. 1).
Metody: Pacjenci cierpiący na niespecyficzny ból dolnej części pleców przez ponad 3 miesiące zostali włączeni do badania i poddani randomizacji do grupy ćwiczeń stabilizacyjnych lędźwi (n=11) lub grupy ćwiczeń dynamicznego wzmacniania lędźwi (n=10). Ćwiczenia były wykonywane przez 1 godzinę, dwa razy w tygodniu, przez 8 tygodni (str. 1).
Wyniki: Siła ekstensji lędźwi we wszystkich kątach poprawiła się znacząco w obu grupach po 8 tygodniach. Poprawki były znacznie większe w grupie ćwiczeń stabilizacyjnych lędźwi przy 0° i 12° zgięcia lędźwi. Skala VAS (Visual Analog Scale) znacząco zmniejszyła się po leczeniu w obu grupach, ale zmiany nie były znacząco różne między grupami. Wyniki ODQ (Oswestry Low Back Pain Disability Questionnaire) poprawiły się znacząco tylko w grupie ćwiczeń stabilizacyjnych (str. 1).
Opis Ćwiczeń: Ćwiczenia stabilizacyjne lędźwi składały się z 16 ćwiczeń mających na celu wzmocnienie głębokich mięśni stabilizujących lędźwi. Ćwiczenia dynamicznego wzmacniania lędźwi składały się z 14 ćwiczeń aktywujących mięśnie ekstensorów (erector spinae) i fleksorów (rectus abdominis) (str. 4).
Ocena Siły: Siła ekstensji lędźwi została oceniona przy użyciu maszyny MedX, która pozwala na dokładne pomiary siły ekstensji lędźwi w różnych kątach zgięcia lędźwi od 0° do 72° w odstępach co 12° (str. 4).
Ocena Bólu i Funkcji: Nasilenie bólu dolnej części pleców oceniano za pomocą skali VAS, a niepełnosprawność funkcjonalną i jakość życia oceniano za pomocą zmodyfikowanego kwestionariusza niepełnosprawności z powodu bólu dolnej części pleców Oswestry (ODQ) (str. 4-5).
Dyskusja: Zarówno ćwiczenia stabilizacyjne lędźwi, jak i dynamiczne wzmacnianie lędźwi poprawiły maksymalną izometryczną siłę ekstensorów lędźwi i nasilenie bólu. Jednak poprawki funkcjonalne i siła ekstensorów lędźwi przy niskich kątach zgięcia lędźwi były lepsze w grupie ćwiczeń stabilizacyjnych niż w grupie ćwiczeń dynamicznego wzmacniania (str. 6)
Niestabilność a przepuklina
Cel: Celem badania było zbadanie czułości, specyficzności i dodatniego stosunku prawdopodobieństwa nowo opracowanego testu pasywnego wyprostu lędźwiowego (PLE) w diagnozowaniu niestabilności lędźwiowego odcinka kręgosłupa.
Metodyka: W badaniu uczestniczyło 122 pacjentów z degeneracyjnymi chorobami kręgosłupa, którzy zostali podzieleni na dwie grupy: z pozytywnymi i negatywnymi wynikami niestabilności na podstawie wyników filmów zgięciowo-wyprostnych kręgosłupa lędźwiowego. Przeprowadzono test PLE oraz inne testy, takie jak znak niestabilności, bolesny znak zatrzymania i znak obawy, aby zbadanie ich czułość, specyficzność, wartości predykcyjne i dodatni stosunek prawdopodobieństwa.
Wyniki: Czułość i specyficzność testu PLE wynosiły odpowiednio 84,2% i 90,4%, co było wyższe niż w przypadku innych testów. Dodatni stosunek prawdopodobieństwa testu PLE wynosił 8,84 (95% przedział ufności: 4,51–17,33).
Wnioski: Test PLE jest skuteczną metodą badania pacjentów pod kątem niestabilności lędźwiowego odcinka kręgosłupa i może być łatwo przeprowadzony w klinice ambulatoryjnej. „PLE test is an effective method for examining patients for lumbar spinal instability and can be performed easily in an outpatient clinic.”
Cel: Celem badania było określenie międzyosobniczej wiarygodności wspólnych procedur badania klinicznego proponowanych do identyfikacji pacjentów z niestabilnością segmentową lędźwiową.
Metodyka: W badaniu uczestniczyło 63 kolejnych pacjentów (38 kobiet, 25 mężczyzn; 81% z poprzednimi epizodami bólu dolnej części pleców) z aktualnym bólem dolnej części pleców, którzy zostali zbadani przez trzy pary oceniających. Badanie nie obejmowało interwencji. Główne miary wyników to powtarzalne pomiary klinicznych znaków i testów proponowanych do identyfikacji niestabilności segmentowej lędźwiowej.
Wyniki: Wartości kappa dla wyników zakresu ruchu tułowia (ROM) były zróżnicowane (zakres od .00 do .69). Test niestabilności w pozycji leżącej na brzuchu wykazał większą wiarygodność niż test tylnej ścinającej siły (.87 w porównaniu do .22). Skala Beightona do oceny ogólnej elastyczności więzadeł wykazała wysoką wiarygodność (współczynnik korelacji wewnątrzklasowej .79). Oceny prowokacji bólu były generalnie bardziej wiarygodne niż oceny mobilności segmentowej podczas pasywnego testowania ruchu międzykręgowego (zakres kappa od .25 do .55).
Wnioski: Wyniki są zgodne z poprzednimi badaniami sugerującymi, że testowanie mobilności segmentowej nie jest wiarygodne. Test niestabilności w pozycji leżącej na brzuchu, ogólna elastyczność więzadeł i nieprawidłowy ruch z zakresem ruchu tułowia wykazały wyższe poziomy wiarygodności. „The prone instability test, generalized LLS, and aberrant motion with trunk ROM demonstrated higher levels of reliability.”
Artykuł porusza kwestię, czy przepuklina dysku jest wtórna w stosunku do niestabilności kręgosłupa i czy może być naturalną odpowiedzią ochronną.
Autor sugeruje, że chroniczna niestabilność kręgosłupa wynikająca z długotrwałego osłabienia mięśni może prowadzić do naturalnych procesów ochronnych, takich jak ból szyi, skurcze mięśni, zmniejszenie przestrzeni międzykręgowych, wybrzuszenie dysku do kanału kręgowego, tworzenie się osteofitów i inne zdarzenia patologiczne.
Symptomy takie jak ból szyi i ramion, mrowienie i parestezje w rękach oraz ostatecznie osłabienie mięśni mogą być naturalnymi próbami ograniczenia ruchów szyi i ciała w celu zapobiegania dalszemu pogorszeniu niestabilności lub konsekwencji neurologicznych.
Autorzy sugerują, że niestabilność kręgosłupa jest bardziej skoncentrowana w stawach fasetowych, które są trudne do zidentyfikowania nawet przy nowoczesnych obrazowaniach komputerowych.
Zabieg chirurgiczny, który obejmuje „tylko stabilizację” zaangażowanych segmentów kręgosłupa, może prowadzić do natychmiastowej ulgi w objawach, co jest świadectwem koncepcji.
Autorzy zauważają, że wszystkie znane „patologiczne” cechy zwyrodnienia kręgosłupa mogą się cofać lub zanikać po takiej operacji.
Artykuł podkreśla, że nie jest to związane z wiekiem zmniejszenie zawartości wody w dysku ani choroba dysku, ale słabość mięśni związana z niestabilnością kręgosłupa pionowego inicjuje i napędza proces „degeneracji” kręgosłupa.
Wnioski: Autorzy artykułu sugerują, że przepuklina dysku, podobnie jak inne zdarzenia patologiczne, może być naturalną odpowiedzią ochronną mającą na celu przeciwdziałanie niestabilności kręgosłupa.
Ból wynikający z urazu mięśni/więzadeł i związany ze skurczem mięśni jest ochronny i ma na celu uniknięcie lub ograniczenie ruchów kręgosłupa związanych z niestabilnością, zapewniając okazję i środowisko do gojenia i spontanicznej fuzji/stabilizacji.
Autorzy obserwowali natychmiastową poprawę pooperacyjną wszystkich objawów po instrumentacji i stabilizacji dotkniętego segmentu kręgosłupa, co sugeruje, że przepuklina dysku może być naturalną ochronną odpowiedzią „kompresyjną” w przypadku niestabilności segmentowej kręgosłupa.
Cel: Celem badania było analizowanie wysokości przestrzeni międzykręgowej, przemieszczenia kątowego, ruchu przechylenia i przemieszczenia poziomego u 109 pacjentów z bólem dolnej części pleców i/lub rwy kulszowej na podstawie zwykłych radiogramów kręgosłupa lędźwiowego. Parametry te porównano z oceną stopnia zwyrodnienia dysku za pomocą obrazowania metodą rezonansu magnetycznego (MRI), aby zbadać niestabilność segmentową kręgosłupa lędźwiowego.
Metodyka: Badanie objęło 109 pacjentów z bólem dolnej części pleców i/lub rwy kulszowej. Wykluczono dyski poniżej poziomu spondylolizy. Wysokość przestrzeni międzykręgowej mierzono na stojących bocznych filmach, przemieszczenie kątowe i poziome mierzono na leżących filmach zgięciowo-wyprostnych. Stopień zwyrodnienia dysku oceniano za pomocą MRI, korzystając z pięciostopniowej skali Thompsona.
Wyniki: Wysokość przestrzeni międzykręgowej zmniejszała się wraz ze stopniem zwyrodnienia dysku. Przemieszczenie kątowe było znacząco mniejsze przy ciężkim zwyrodnieniu dysku, co wskazywało na tendencję do stabilizacji segmentu ruchowego. Ruch przechylenia i przemieszczenie poziome nie korelowały ze stopniem zwyrodnienia dysku. Niemniej jednak, niestabilność segmentowa kręgosłupa lędźwiowego była rozpoznawana na wszystkich poziomach, nawet u osób wydających się normalnymi lub z łagodnym zwyrodnieniem dysku.
Wnioski: Badanie wykazało, że MRI jest skutecznym narzędziem do oceny stopnia zwyrodnienia dysku, które staje się bardziej zaawansowane z wiekiem. Niemniej jednak, tradycyjne parametry radiograficzne, takie jak ruch przechylenia i przemieszczenie poziome, które są często używane w klinicznej diagnozie niestabilności, nie wykazały korelacji ze stopniem zwyrodnienia dysku ocenianym za pomocą MRI. Wyniki te sugerują obecność „incipient disc degeneration” (początkowego zwyrodnienia dysku), nawet u osób, które wydają się normalne lub mają łagodne zwyrodnienie dysku na MRI.
Artykuł autorstwa Atula Goela z King Edward VII Memorial Hospital and Seth Gordhandas Sunderdas Medical College w Mumbaju, Indie, porusza kwestię niestabilności stawów fasetowych jako potencjalnego źródła chorób zwyrodnieniowych kręgosłupa.
Goel argumentuje, że unikalne wyzwania związane z utrzymaniem pionowej postawy człowieka mogą prowadzić do „pionowej” niestabilności kręgosłupa, co jest ceną za zdolność do stania na dwóch nogach.
Stawy fasetowe, będące jedynymi prawdziwymi stawami w kręgosłupie, odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu ciężaru ciała i ruchach kręgosłupa. Słabość mięśni parawertebralnych może prowadzić do niestabilności kręgosłupa, co z kolei może być początkiem patogenezy zwyrodnienia spondylotycznego.
Autor sugeruje, że wtórne zmiany, takie jak hipertrofia więzadeł, redukcja przestrzeni międzykręgowej i tworzenie się osteofitów, mogą być reakcjami obronnymi, a nie patologicznymi.
Goel opisuje różne typy niestabilności fasetowej w stawach kręgosłupa i stawach kraniowertebralnych, wskazując na ich znaczenie w patogenezie chorób zwyrodnieniowych.
Proponuje alternatywną metodę leczenia radikulopatii szyjnej i mielopatii oraz stenozy kanału lędźwiowego, polegającą na rozprostowaniu stawów fasetowych i wprowadzeniu między nimi dystansów, co może prowadzić do odwrócenia zmian zwyrodnieniowych.
Wnioski:
Artykuł podkreśla znaczenie zrozumienia roli stawów fasetowych w stabilności kręgosłupa i sugeruje, że niestabilność fasetowa może być kluczowym elementem w rozwoju chorób zwyrodnieniowych kręgosłupa.
Autorzy proponują, że leczenie degeneracyjnych chorób kręgosłupa powinno koncentrować się na stabilizacji niestabilnych segmentów kręgosłupa, a nie tylko na próbach realinhacji.
W artykule zaleca się, aby unikać dekompresji kostnej lub więzadłowej jako formy leczenia zarówno w stawach kraniowertebralnych, jak i w kręgosłupie poniżej nich.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4426519/
Rehabilitacja po usunięciu przepukliny
Dokument, zawiera propozycję protokołu rehabilitacyjnego dla sportowców z przepukliną dysku międzykręgowego w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Protokół jest podzielony na cztery fazy, które odpowiadają różnym etapom gojenia się dysku:
Faza I: Faza Bez Rotacji/Bez Zgięcia (Faza Ostra Zapalna)
Faza II: Faza Przeciwruchu/Zgięcia (Faza Naprawcza)
Faza III: Faza Rotacyjna/Faza Rozwoju Mocy (Faza Remodelingu)
Faza IV: Pełny powrót do sportu
W każdej fazie protokołu zaproponowano różne ćwiczenia i postępowania, które są dostosowane do aktualnego etapu gojenia się dysku. Dokument podkreśla, że każdy sportowiec jest inny i może wymagać indywidualnego dostosowania protokołu.
Poniżej znajdują się bardziej szczegółowe informacje na temat każdej fazy:
Faza I: Faza Bez Rotacji/Bez Zgięcia (Faza Ostra Zapalna)
Cel: Zminimalizowanie bólu i zapalenia.
Zalecenia: Unikanie ruchów zgięciowych i rotacyjnych kręgosłupa, utrzymanie prawidłowej postawy.
Ćwiczenia: Ćwiczenia stabilizacyjne dla mięśni głębokich brzucha i pleców.
Ograniczenia: Brak zgięć i rotacji kręgosłupa.
Kryteria przejścia do następnej fazy: Zmniejszenie objawów bólowych, poprawa stabilności.
Faza II: Faza Przeciwruchu/Zgięcia (Faza Naprawcza)
Cel: Poprawa zakresu ruchu i siły mięśniowej.
Zalecenia: Wprowadzenie ćwiczeń z przeciwruchem i zgięciem, kontrola postawy.
Ćwiczenia: Ćwiczenia rozciągające, wzmacniające i stabilizacyjne.
Ograniczenia: Ograniczone obciążenia i intensywność.
Kryteria przejścia do następnej fazy: Poprawa zakresu ruchu i siły mięśniowej.
Faza III: Faza Rotacyjna/Faza Rozwoju Mocy (Faza Remodelingu)
Cel: Rozwój mocy i wytrzymałości mięśniowej.
Zalecenia: Wprowadzenie ćwiczeń rotacyjnych i dynamicznych.
Ćwiczenia: Ćwiczenia z obciążeniem, trening funkcjonalny.
Ograniczenia: Stopniowe zwiększanie obciążeń.
Kryteria przejścia do następnej fazy: Zdobycie odpowiedniej mocy i wytrzymałości.
Faza IV: Pełny powrót do sportu
Cel: Przygotowanie do pełnego powrotu do aktywności sportowej.
Zalecenia: Indywidualny program treningowy, kontrola techniki ruchu.
Ćwiczenia: Specyficzne dla danego sportu, trening siłowy i kondycyjny.
Ograniczenia: Dostosowanie do indywidualnych potrzeb i możliwości.
Kryteria przejścia: Pełna gotowość do uprawiania sportu, brak objawów bólowych.
Cel badania:
Celem tego randomizowanego badania było porównanie programu ćwiczeń z grupą kontrolną pod względem bólu, niepełnosprawności kręgosłupa, wyników behawioralnych, globalnych wskaźników zdrowia i ruchomości kręgosłupa u pacjentów, którzy przeszli operację mikrodyskektomii [Strona 1].
Metodyka:
Trzydzieści osób, które przeszły operację mikrodyskektomii, zostało losowo podzielonych na grupy ćwiczeniowe i kontrolne. Po operacji pacjenci z grupy ćwiczeniowej podjęli 12-tygodniowy domowy program ćwiczeń, rozpoczęty natychmiast po operacji, skoncentrowany na poprawie siły i wytrzymałości pleców, mięśni brzucha, dolnych kończyn oraz ruchomości kręgosłupa i bioder. Mierzone były takie parametry jak: Indeks Niepełnosprawności Oswestry (ODI), skala depresji Becka, lędźwiowy schober, Skala Wizualna Analogowa (VAS), powrót do pracy, ogólny status funkcjonalny (SF-36) [Strona 1-2].
Wyniki:
Zastosowanie chirurgii poprawiło ból, niepełnosprawność, ogólny stan zdrowia, ruchomość lędźwiową i status behawioralny. Po programie ćwiczeń, grupa ćwiczeniowa wykazała dalsze poprawy w tych miarach 12 tygodni po operacji [Strona 1].
Wnioski:
12-tygodniowy program ćwiczeń pooperacyjnych rozpoczynający się natychmiast po operacji może poprawić ból, niepełnosprawność i funkcję kręgosłupa u pacjentów, którzy przeszli mikrodyskektomię [Strona 1].
Po 12 tygodniach, grupa ćwiczeniowa wykazała znaczącą poprawę w takich parametrach jak Skala Wizualna Analogowa (VAS), Indeks Niepełnosprawności Oswestry oraz niektóre subparametry SF-36 (funkcjonowanie fizyczne, ból ciała, funkcjonowanie społeczne) w porównaniu do grupy kontrolnej.
Nie stwierdzono istotnej różnicy między grupą kontrolną a grupą badawczą pod względem powrotu do normalnego życia i satysfakcji pacjentów.
Powrót do gry po dyscektomii lędźwiowej:
Odsetek sportowców, którzy skutecznie wrócili do gry po dyscektomii lędźwiowej, wynosił od 75% do 100% w siedmiu artykułach [2, 10, 17, 19, 23, 24, 29].
Definicja „powrotu do gry” różniła się wśród artykułów. Niektóre artykuły definiowały to jako powrót do aktywnego udziału w poprzednim sporcie, ale niektóre miały bardziej rygorystyczne definicje, takie jak bycie w aktywnej kadrze [10, 17] lub zarejestrowanie 1 minuty czasu gry w regularnym sezonie [23].
Czas regeneracji:
Średni czas regeneracji dla sportowców po dyscektomii lędźwiowej wynosił od 2,8 do 8,7 miesiąca [8, 23, 24, 29].
Najkrótszy czas regeneracji wynosił 2 miesiące dla profesjonalnej baletnicy [24].
Długość kariery po operacji:
Dla tych sportowców, którzy skutecznie wrócili do gry po dyscektomii lędźwiowej, średnia długość kariery wynosiła od 2,6 do 4,8 roku [8–10, 17, 28].
Dla graczy NHL średnia liczba rozegranych meczów po operacji wynosiła 129,6 [17]. Dla graczy MLB średnia długość kariery po operacji wynosiła 232,8 meczów [8], a dla graczy NFL średnia długość kariery po operacji wynosiła 36 meczów [9].
Wydajność po operacji:
W trzech artykułach, które podały dane dotyczące wydajności graczy przed i po dyscektomii lędźwiowej, wyniki pooperacyjne porównano z danymi przedoperacyjnymi. Średnie statystyki graczy po operacji wynosiły od 64,4% do 103,6% bazowych statystyk przedoperacyjnych.
Sportowcy według dyscyplin:
Tabela 2 przedstawia podział sportowców według dyscyplin sportowych. Łącznie w analizie uwzględniono 450 sportowców.
Dyskusja:
LDH może być poważnym urazem dla sportowców elitarnych, z potencjałem do skrócenia długości kariery i wydajności sportowej. Jednak wpływ dyscektomii lędźwiowej na sportowców elitarnych może różnić się w porównaniu z ogólną populacją z powodu wysokich wymagań pooperacyjnych potrzebnych do osiągnięcia elitarnych wyników sportowych.
Cel badania: Opracowanie zoptymalizowanego indywidualnego programu fizjoterapii po pierwszej dyscektomii lędźwiowej, odzwierciedlającego najlepsze praktyki z możliwością dostosowania do indywidualnych pacjentów.
Metodyka: Badanie zastosowało mieszane metody, łącząc syntezę dowodów, przegląd ekspertów i grupy fokusowe, z udziałem ekspertów klinicznych i pacjentów z pięciu brytyjskich ośrodków specjalistycznych.
Wyniki: Opracowano interwencję fizjoterapeutyczną, która była akceptowalna dla pacjentów i fizjoterapeutów, obejmującą do ośmiu sesji fizjoterapii indywidualnej przez osiem tygodni, rozpoczynając cztery tygodnie po operacji.
Wnioski: Przeprowadzony proces pozwolił na opracowanie zoptymalizowanego programu fizjoterapii indywidualnej po dyscektomii lędźwiowej, odzwierciedlającego najlepsze praktyki, z możliwością dostosowania do indywidualnych potrzeb pacjentów, co ma być oceniane w ramach przyszłego badania kontrolowanego.
Cel badania: Ocena wpływu intensywnego treningu medycznego w porównaniu z tradycyjnym programem opieki pooperacyjnej na pacjentów po dyscektomii lędźwiowej.
Metodyka: Randomizowane badanie kliniczne z udziałem pacjentów poddanych operacji dysku lędźwiowego, podzielonych na grupę treningową i kontrolną. Grupa treningowa uczestniczyła w 8-tygodniowym programie rehabilitacyjnym składającym się z intensywnych ćwiczeń stabilizujących lędźwie.
Wyniki: Znacząca poprawa w grupie treningowej pod względem wskaźnika niepełnosprawności Rolanda i zgłaszanego bólu w porównaniu z grupą kontrolną. Więcej pacjentów z grupy treningowej zgłosiło uczestnictwo w codziennych aktywnościach.
Wnioski: Wczesny i intensywny trening medyczny po operacji dysku lędźwiowego może zmniejszyć niepełnosprawność i ból. Nie zaobserwowano różnic w wynikach klinicznych, co sugeruje, że takie ćwiczenia nie wiążą się z ryzykiem.
Główny cytat: „Intensywny trening medyczny rozpoczynający się 4 tygodnie po operacji dysku lędźwiowego zmniejszył niepełnosprawność i ból po operacji.”
Cel badania: Analiza niepożądanych wyników po pierwotnej operacji dysku lędźwiowego w populacji holenderskiej, wykorzystując dane z narodowej bazy danych o roszczeniach.
Metodyka: Retrospektywne badanie kohortowe, które obejmowało dane z narodowej bazy danych o roszczeniach medycznych dotyczących pacjentów operowanych z powodu dysku lędźwiowego od lipca 2015 do czerwca 2016.
Wyniki: Z 6895 pacjentów, 7,3% przeszło reoperacje, 6,7% miało zabiegi blokady korzenia nerwowego, a 15,6% stosowało opioidy w okresie od 6 do 12 miesięcy po operacji. Łącznie 23% pacjentów doświadczyło jednego lub więcej niepożądanych wyników po operacji.
Wnioski: Około jedna czwarta pacjentów doświadczyła poważnych komplikacji w pierwszym roku po operacji, co sugeruje potrzebę dalszych badań nad przyczynami i zapobieganiem komplikacjom.
Cel badania: Określenie czynników ryzyka reoperacji z powodu ponownego wystąpienia przepukliny dysku międzykręgowego i porównanie wyników u pacjentów poddawanych reoperacji w ramach badania SPORT.
Metodyka: Analiza post hoc danych zebranych prospektywnie w badaniu SPORT, obejmująca pacjentów poddanych pierwotnej dyscektomii, w celu określenia czynników ryzyka reoperacji.
Wyniki: 9,1% z 810 pacjentów chirurgicznych przeszło reoperację z powodu reherniacji. Młodszy wiek, brak deficytów neurologicznych i wyższy wynik w Oswestry Disability Index (ODI) były niezależnymi predyktorami reherniacji.
Wnioski: Pacjenci młodsi, bez deficytów neurologicznych i z wyższym bazowym wynikiem ODI mają większe ryzyko reoperacji z powodu reherniacji. Reoperacja może przynieść znaczącą poprawę, ale możliwe, że nie tak dużą jak operacja pierwotna.
Główny cytat: „Pacjenci poddani reoperacji z powodu reherniacji prawdopodobnie doświadczą znaczącej poprawy, chociaż może ona nie być tak duża jak po operacji pierwotnej”.
Cel badania: Określenie ryzyka wielokrotnych reoperacji po dyscektomii lędźwiowej i analiza czynników z tym związanych.
Metodyka: Retrospektywne badanie śledcze pacjentów poddanych wielokrotnym reoperacjom po pierwszej dyscektomii lędźwiowej, wykorzystujące administracyjną bazę danych.
Wyniki: Spośród 35 309 pacjentów przeszło pierwszą dyscektomię, 14,0% miało co najmniej jedną reoperację, a 2,3% dwie lub więcej reoperacji. Ryzyko kolejnych operacji wzrastało po pierwszej reoperacji.
Wnioski: Pacjenci po jednej reoperacji po dyscektomii lędźwiowej mają znaczące ryzyko dalszych operacji kręgosłupa w ciągu 10 lat. Ryzyko to jest szczególnie widoczne, jeśli pierwsza reoperacja miała miejsce w ciągu roku od pierwotnej dyscektomii.
Główny cytat: „Pacjenci po jednej reoperacji po dyscektomii lędźwiowej mają 25,1% ryzyko dalszych operacji kręgosłupa w ciągu następnych 10 lat.”
Cel badania: Ocenienie wpływu krótko- (2 tygodnie) i długotrwałych (6 tygodni) ograniczeń pooperacyjnych po dyscektomii lędźwiowej na wyniki i wskaźniki reherniacji przez rok.
Metodyka: Prospektywne badanie randomizowane kontrolowane z 108 pacjentami podzielonymi na dwie grupy ograniczeń pooperacyjnych.
Wyniki: Brak istotnych różnic w wskaźnikach reherniacji, bólu i niepełnosprawności między grupami.
Wnioski: Długość ograniczeń pooperacyjnych nie wpływa znacząco na wyniki kliniczne, umożliwiając pacjentom wczesny powrót do aktywności.
Główny cytat: „Wyniki tego randomizowanego badania sugerują równoważne wyniki kliniczne niezależnie od długości ograniczeń pooperacyjnych”.
Na podstawie przeglądu systematycznego, celem badania było zbadanie skuteczności programów ćwiczeń po operacji dyscektomii lędźwiowej w kontekście bólu, niepełnosprawności, jakości życia, siły mięśniowej oraz czasu potrzebnego do powrotu do pracy. Metodyka obejmowała wybór randomizowanych badań kontrolowanych (RCT) z bazy PubMed, MEDLINE i Google Scholar, ocenionych przy użyciu skali PEDro. Wyniki wykazały pozytywny wpływ programów ćwiczeń na zmniejszenie bólu, poprawę jakości życia, siły mięśniowej oraz skrócenie czasu potrzebnego na powrót do pracy po operacji. Wnioski podkreślają, że programy ćwiczeń są zalecane dla pacjentów po dyscektomii lędźwiowej, przy czym jakość metodologiczna włączonych badań jest uznawana za umiarkowaną. Główny cytat z wniosków brzmi:
„Wyniki wykazały, że istnieje poprawa w zakresie bólu, niepełnosprawności, jakości życia, siły mięśniowej oraz powrotu do pracy po programie ćwiczeń, co oznacza, że programy ćwiczeń są zalecane dla pacjentów po operacji dyscektomii lędźwiowej”.
Cel Badania: Badanie miało na celu określenie wpływu programu ćwiczeń pooperacyjnych na ból, niepełnosprawność, stan psychiczny i funkcję kręgosłupa pacjentów poddanych mikrodyskektomii (str. 1).
Metodologia: Dwudziestu pacjentów po mikrodyskektomii zostało losowo przydzielonych do grupy ĆWICZENIOWEJ i KONTROLNEJ. Grupa ĆWICZENIOWA przeszła 4-tygodniowy program ćwiczeń skoncentrowany na poprawie siły i wytrzymałości mięśni pleców i brzucha oraz mobilności kręgosłupa i bioder (str. 1).
Pomiary: Oceniano funkcję kręgosłupa, ból, niepełnosprawność i stan psychiczny pacjentów przed operacją oraz w 6, 10, 26 i 52 tygodniu po operacji (str. 1).
Wyniki: Operacja poprawiła ból, niepełnosprawność i mobilność kręgosłupa u wszystkich pacjentów. Grupa ĆWICZENIOWA wykazała dalszą poprawę w tych obszarach oraz w elektromiograficznych pomiarach zmęczenia mięśni pleców. Te korzyści utrzymywały się 12 miesięcy po operacji (str. 1).
Wnioski: 4-tygodniowy program ćwiczeń pooperacyjnych może poprawić ból, niepełnosprawność i funkcję kręgosłupa u pacjentów po mikrodyskektomii (str. 1).
Różnice między grupą ćwiczącą (EXERCISE) a grupą kontrolną (CONTROL) po operacji mikrodyskektomii były następujące:
Ból: Obydwie grupy zgłaszały wysoki poziom bólu przed operacją, ale 6 tygodni po operacji zanotowano znaczące zmniejszenie bólu. Grupa ćwicząca wykazała dalsze znaczące zmniejszenie bólu, które utrzymywało się przez 12 miesięcy, podczas gdy grupa kontrolna nie wykazała dalszego znaczącego spadku (str. 4).
Niepełnosprawność: Obydwie grupy zgłaszały wysoki poziom niepełnosprawności przed operacją. Sześć tygodni po operacji obydwie grupy zgłosiły znaczącą poprawę. Grupa ćwicząca wykazała dalszą poprawę, która była znacząca po 12 miesiącach, podczas gdy grupa kontrolna nie wykazała dalszej znaczącej poprawy (str. 4-5).
Wyniki Funkcjonalne: Grupa ćwicząca wykazała poprawę w zakresie funkcji bioder i kręgosłupa, co było skorelowane z redukcją bólu i niepełnosprawności. W grupie ćwiczącej osiem na dziewięciu pacjentów nie zgłaszało niepełnosprawności po 12 miesiącach (str. 8).
Czas Wytrzymałości: Grupa ćwicząca wykazała znaczącą poprawę w czasie wytrzymałości po 10 tygodniach od operacji, co utrzymywało się przez 12 miesięcy. Grupa kontrolna również wykazała poprawę, ale nie była ona tak znacząca jak w grupie ćwiczącej (str. 5-6).
Korelacje Funkcjonalne: W grupie ćwiczącej poprawa funkcji kręgosłupa i bioder była bardziej skorelowana z redukcją bólu niż w grupie kontrolnej (str. 7).
Podsumowując, grupa ćwicząca wykazała dalszą i bardziej znaczącą poprawę w zakresie bólu, niepełnosprawności i wyników funkcjonalnych w porównaniu z grupą kontrolną w ciągu 12 miesięcy po operacji.
Cel Badania: Celem badania było zbadanie skuteczności nowego protokołu interwencyjnego w celu poprawy funkcji u pacjentów po jednopoziomowej mikrodyskektomii lędźwiowej (str. 2).
Metodologia: W badaniu wzięło udział 98 uczestników, którzy zostali losowo przydzieleni do grupy otrzymującej tylko edukację lub grupy ćwiczeniowej i edukacyjnej. Program ćwiczeń trwał 12 tygodni i obejmował trening siły i wytrzymałości mięśni pleców oraz ćwiczenia terapeutyczne (str. 2).
Pomiary: Oceniano niepełnosprawność za pomocą Oswestry Disability Index (ODI) oraz fizyczne miary funkcji. Pomiary przeprowadzono 4-6 tygodni po operacji oraz 12 tygodni później, po zakończeniu programu interwencyjnego (str. 2).
Wyniki: Analiza wykazała, że grupa ćwiczeniowa i edukacyjna osiągnęła większą redukcję wyników ODI i poprawę w dystansie przebytym w porównaniu z grupą otrzymującą tylko edukację (str. 2).
Ograniczenia Badania: Do ograniczeń badania należą brak przestrzegania przydziału do grup, nierównomierny czas kontaktu z terapeutą między grupami oraz wielokrotne użycie analiz jednozmiennej (str. 2).
Wnioski: Intensywny, progresywny program ćwiczeń w połączeniu z edukacją redukuje niepełnosprawność i poprawia funkcję u pacjentów po jednopoziomowej mikrodyskektomii lędźwiowej (str. 2).
Protokół Ćwiczeń: Program ćwiczeń był unikalny, oparty na celach, oparty na wydajności i stopniowany. Zawierał trening siły i wytrzymałości mięśni pleców oraz ćwiczenia terapeutyczne (str. 4).
Edukacja: Edukacja obejmowała jedną sesję dotyczącą opieki nad plecami, dostosowaną do potrzeb osób po mikrodyskektomii lędźwiowej (str. 4).
Program ćwiczeń opisany w dokumencie był intensywnym, stopniowanym programem mającym na celu rozwijanie siły, wytrzymałości i kontroli ruchu mięśni tułowia i dolnych kończyn. Oto szczegółowy opis tego programu:
Składniki Programu: Program składał się z dwóch głównych części: treningu siły i wytrzymałości mięśni grzbietu oraz matowych i pionowych ćwiczeń terapeutycznych (str. 4).
Trening Mięśni Grzbietu: Używano zmiennokątnego krzesła rzymskiego do stopniowego obciążania mięśni grzbietu poprzez zmianę kąta, pod którym tułów był utrzymywany przeciwko grawitacji. Intensywność każdej sesji ćwiczeń była indywidualnie dostosowywana (str. 5).
Progresja Ćwiczeń: Ćwiczenia były stopniowo zwiększane w trudności. W pierwszej połowie programu uczestnicy trenowali na 2 poziomach poniżej maksymalnego, a w drugiej połowie na jednym poziomie poniżej maksymalnego (str. 5).
Matowe i Pionowe Ćwiczenia Terapeutyczne: Celem tej części programu było stopniowe i dynamiczne rozwijanie siły, wytrzymałości i kontroli ruchu mięśni tułowia i dolnych kończyn. Ćwiczenia były wykonywane w pozycjach leżącej, na czworakach i stojącej (str. 5).
Kategorie Ćwiczeń: Program zawierał trzy kategorie ćwiczeń, które koncentrowały się na mięśniach brzucha, pleców i dolnych kończyn. Każda kategoria miała wiele poziomów trudności, aby dostosować się do różnych poziomów sprawności uczestników i umożliwić progresję obciążenia (str. 5).
Testowanie i Modyfikacja: Opracowano procedurę testowania, aby określić odpowiedni początkowy poziom treningu dla każdej kategorii ćwiczeń i modyfikować poziomy treningu w celu umożliwienia progresji, regresji lub utrzymania intensywności ćwiczeń (str. 5-6).
Indywidualizacja: Program był unikalny, oparty na celach i dostosowywany do indywidualnych potrzeb uczestników. Progresja lub regresja intensywności ćwiczeń była systematyczna i indywidualizowana (str. 5).
Częstotliwość i Czas Trwania: Program trwał 12 tygodni, ale dokument nie podaje dokładnej częstotliwości sesji ćwiczeń ani ich czasu trwania.
Edukacja: Uczestnicy otrzymywali również edukację dotyczącą opieki nad plecami, dostosowaną do potrzeb osób po mikrodyskektomii lędźwiowej (str. 4).
Bezpieczeństwo: Program był uważany za bezpieczny i nie zanotowano przypadków nasilenia objawów z powodu interwencji (str. 11).
Wyniki: Pacjenci w obu grupach poprawili się podczas rocznego okresu obserwacji. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic między grupami pod koniec badania, ale grupa ćwiczeniowa wróciła do pracy średnio 7 dni wcześniej i miała mniej dni wolnych od pracy w ciągu roku (str. 1).
Brak Formalnej Rehabilitacji: W Nowej Zelandii dominującym podejściem po operacji dysku lędźwiowego jest jak najszybszy powrót do funkcji sprzed urazu, ale formalne programy rehabilitacyjne zazwyczaj nie są włączane do planu postępowania pooperacyjnego (str. 2).
Znaczenie Ćwiczeń: Badanie podkreśla potencjalne korzyści z ćwiczeń w zakresie redukcji bólu i poprawy funkcji, a także pozytywny wpływ na samopoczucie fizyczne i psychiczne pacjentów (str. 2).
Technika Operacyjna: Operacje były wykonywane za pomocą standardowej otwartej dyscektomii przy użyciu techniki Spenglera, a do poprawy wizualizacji używano endoskopowego światła (str. 3).
Utrzymanie Zdrowia i Sprawności: Po zakończeniu fazy wzmacniania pacjenci byli zachęcani do utrzymania ogólnego zdrowia i sprawności poprzez różnorodne aktywności, takie jak pilates, joga, sport czy kontynuowanie ćwiczeń (str. 4).
Cel Badania: Badanie miało na celu porównanie wyników klinicznych i funkcji mięśniowej pacjentów poddanych wczesnej rehabilitacji wielomodalnej po jednopoziomowej dyscektomii lędźwiowej, z wykorzystaniem ćwiczeń ukierunkowanych na konkretne mięśnie tułowia, w tym mięśnie wielodzielne lędźwi (LM), w porównaniu do ogólnych ćwiczeń tułowia (str. 1).
Metodyka: Uczestnicy w wieku 18-60 lat, którzy mieli być poddani jednopoziomowej dyscektomii lędźwiowej, zostali losowo przydzieleni do 8-tygodniowego programu ćwiczeń ogólnych tułowia lub specyficznych dla tułowia. Głównym wynikiem była niepełnosprawność związana z bólem (Indeks Oswestry) (str. 1).
Wyniki: 61 uczestników zostało losowo przydzielonych do programu ćwiczeń ogólnych tułowia (n=32) lub specyficznych (n=29). Nie stwierdzono różnic międzygrupowych w wynikach klinicznych ani funkcji mięśniowej. Uczestnicy obu grup doświadczyli poprawy w większości miar wyników (str. 1).
Wnioski: Programy rehabilitacji wielomodalnej, obejmujące specyficzne lub ogólne ćwiczenia tułowia, mają podobny wpływ na wyniki kliniczne i funkcję mięśniową po dyscektomii lędźwiowej. Lokalne czynniki, takie jak indywidualne cechy pacjenta, powinny kierować wyborem terapii (str. 1).
Protokół Ćwiczeń Ogólnych Tułowia: Program ten obejmował trzy komponenty: ćwiczenia aerobowe, ćwiczenia zakresu ruchu i ćwiczenia wzmacniające. Główną formą ćwiczeń aerobowych było chodzenie, z początkową dawką 20 min/dzień, zwiększaną do 60 min/dzień w ciągu 8 tygodni (str. 2).
Protokół Specyficznych Ćwiczeń Tułowia: Ten protokół obejmował wszystkie elementy programu ogólnego oraz dodatkowe ćwiczenia ukierunkowane na specyficzne mięśnie tułowia, takie jak dobrowolne, izometryczne skurcze mięśni LM i ćwiczenia mięśnia poprzecznego brzucha (TrA) (str. 2).
Ocena Wyników: Wyniki były oceniane przed operacją oraz 2 tygodnie, 10 tygodni i 6 miesięcy po operacji. Główne miary wyników obejmowały niepełnosprawność związaną z bólem kręgosłupa lędźwiowego, intensywność bólu, globalną zmianę, częstość i dokuczliwość rwy kulszowej oraz funkcję mięśni LM (str. 3).
Analiza Mięśni: Funkcja mięśni była oceniana za pomocą ultrasonografii w czasie rzeczywistym, oceniając zmianę grubości mięśni LM od stanu spoczynkowego do skurczu. Obrazy mięśni były analizowane przy użyciu oprogramowania Image J (str. 3).
Cel badania: Ocena wpływu praktyki ćwiczeń przed i po operacji kręgosłupa na długoterminowe wyniki u osób z zwyrodnieniowymi schorzeniami lędźwiowymi.
Metodyka: Prospektywne badanie kohortowe obejmujące dorosłych pacjentów poddanych operacji kręgosłupa z powodu zwyrodnieniowych schorzeń kręgosłupa. Badanie opierało się na ankiecie dotyczącej praktyk ćwiczeń przed i po operacji oraz na miernikach wyników zgłaszanych przez pacjentów.
Wyniki: Ujawniono skromne, ale istotne statystycznie główne efekty ćwiczeń na wyniki zdrowotne, w tym na komponent fizyczny i mentalny, indeks niepełnosprawności Oswestry oraz wyniki bólu.
Wnioski: Pacjenci angażujący się w ćwiczenia przed i po operacji kręgosłupa osiągają lepsze wyniki zdrowia psychicznego i trajektorie powrotu do zdrowia specyficzne dla kręgosłupa niż ci, którzy tego nie robią. Wszyscy pracownicy służby zdrowia powinni zachęcać pacjentów do ćwiczeń w ramach ich ograniczeń przedoperacyjnych oraz jak najszybciej po operacji.
Główny cytat z wniosków: „Patients who engage in exercise before and after spine surgery have better mental health and spine-specific recovery trajectories than those who do not.”
Cel Badania: Badanie miało na celu sprawdzenie, czy funkcjonalność i satysfakcja pacjentów po operacjach kręgosłupa mogą być poprawione przez program rehabilitacji i edukacyjną broszurę, porównując je z „standardową opieką” (str. 1).
Projekt Badania: FASTER to wieloośrodkowe, randomizowane, kontrolowane badanie z równoległą analizą ekonomiczną. Pacjenci zostali podzieleni na 4 grupy: tylko rehabilitacja, tylko broszura, rehabilitacja plus broszura i tylko standardowa opieka (str. 3).
Intervencje Chirurgiczne: Wszyscy uczestnicy przeszli operację kręgosłupa zgodnie z rutynową praktyką chirurga dla danego schorzenia (str. 4).
Program Rehabilitacji: Pacjenci przydzieleni do programu rehabilitacji rozpoczęli go 6-8 tygodni po operacji. Program trwał 6 tygodni, z dwiema jednogodzinnymi sesjami tygodniowo. Zajęcia prowadził doświadczony fizjoterapeuta, a pacjenci byli zachęcani do indywidualnego postępu (str. 4).
Treść Rehabilitacji: Zajęcia były standaryzowane i obejmowały: ogólną poprawę kondycji, rozciąganie, ćwiczenia stabilizacyjne, wzmacnianie mięśni pleców, brzucha i nóg, trening ergonomiczny, porady dotyczące podnoszenia ciężarów, ustawianie celów i samomotywację (str. 5).
Edukacyjna Broszura: Opracowano edukacyjną broszurę, aby dostarczyć pacjentom informacji opartych na dowodach naukowych i porad po operacji (str. 3).
Pomiary Wyników: Wszyscy pacjenci byli oceniani pod względem zdolności funkcjonalnej, bólu i satysfakcji przed operacją oraz 6 tygodni, 3, 6 i 9 miesięcy oraz 1 rok po operacji (str. 3).
https://bmcmusculoskeletdisord.biomedcentral.com/articles/10.1186/1471-2474-11-17
Wyniki badania FASTER wykazały, że ani program rehabilitacyjny, ani
edukacyjna broszura nie miały znaczącego wpływu na długoterminowe wyniki
po operacji kręgosłupa. Badanie obejmowało 338 pacjentów, a efekty
oceniano na podstawie Indeksu Niepełnosprawności Oswestry (ODI) i innych
miar, takich jak skala wizualno-analogowa bólu pleców i nogi, po 12
miesiącach od operacji. Dalsze informacje można znaleźć na stronie
PubMed
ODI was -2.7 (95% CI: -6.8 to 1.5) and the effect of booklet was 2.7
(95% CI: -1.5 to 6.9). This study found that neither intervention had a
significant impact on long-term outcome”
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/21378603/
Cel: Ocena skuteczności intensywnych ćwiczeń dynamicznych na kręgosłup z lub bez hiperestezji u pacjentów z przewlekłym bólem pleców po operacji dysku lędźwiowego.
Metodyka: Losowo przydzielono pacjentów do grupy wykonującej ćwiczenia z hiperestezją lub bez, z oceną przed i po interwencji.
Wyniki: Obydwie metody przyniosły znaczącą poprawę, ale nie stwierdzono istotnych różnic między grupami.
Wnioski: Intensywne ćwiczenia dynamiczne są skuteczne w leczeniu przewlekłego bólu pleców po operacji dysku, niezależnie od zastosowania hiperestezji.
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/8484146/
Cel: Zbadać obecne metody rehabilitacji fizjoterapeutycznej u pacjentów poddawanych pierwszemu zabiegowi dyscektomii lędźwiowej w Wielkiej Brytanii, z uwzględnieniem czasu, zakresu i rodzaju świadczonej rehabilitacji.
Metodyka: Ankieta online przeprowadzona wśród fizjoterapeutów w brytyjskich ośrodkach neurochirurgicznych, pytająca o czas, rodzaj i treść rehabilitacji u pacjentów poddawanych dyscektomii lędźwiowej.
Wyniki: Wszystkie ośrodki zapewniały jakąś formę rehabilitacji, głównie pooperacyjnie, z niejednolitym podejściem do rehabilitacji przedoperacyjnej. Rehabilitacja preoperacyjna skupiała się głównie na edukacji, a rehabilitacja pooperacyjna na ćwiczeniach.
Wnioski: Chociaż wszystkie ośrodki zapewniały rehabilitację, podejście pozostało niejednolite. Wskazuje to na potrzebę dalszych badań w celu określenia optymalnego czasu, treści, częstotliwości i formatu rehabilitacji dla pacjentów po operacji dysku lędźwiowego.
Najczęściej spotykane formy rehabilitacji u pacjentów po pierwszym zabiegu dyscektomii lędźwiowej obejmowały edukację preoperacyjną i ćwiczenia pooperacyjne. Edukacja preoperacyjna skupiała się na przygotowaniu pacjentów do zabiegu i ich roli w rehabilitacji pooperacyjnej, podczas gdy rehabilitacja pooperacyjna koncentrowała się głównie na ćwiczeniach mających na celu przywrócenie funkcji i zmniejszenie
Cel: Ocena skuteczności fizjoterapii ambulatoryjnej po pierwszej dyscektomii lędźwiowej w krótkim (3 miesiące) i długim (12 miesięcy) okresie czasu.
Metodyka: Przegląd systematyczny i metaanaliza randomizowanych badań kontrolnych (RCT) dotyczących ambulatoryjnej fizjoterapii u pacjentów po pierwszej pojedynczej dyscektomii lędźwiowej, z oceną co najmniej jednego wyniku związane z niepełnosprawnością, funkcją i zdrowiem.
Wyniki: Włączono 16 RCT (1336 uczestników) z 11 krajów. Analizy nie wykazały statystycznie istotnych efektów interwencji w porównaniu z kontrolą/środkiem pozorowanym ani między intensywniejszą a mniej intensywną rehabilitacją.
Wnioski: Istnieją niejednoznaczne dowody na skuteczność ambulatoryjnej fizjoterapii po pierwszej dyscektomii lędźwiowej. Najlepsza praktyka zarządzania fizjoterapią po operacji pozostaje niejasna.
Cel: Ocena skuteczności rehabilitacji fizjoterapeutycznej rozpoczynającej się tydzień po operacji dysku lędźwiowego.
Metodyka: Przeprowadzono trzygrupowe, losowo kontrolowane badanie z pojedynczą ślepą próbą. 120 pacjentów po pierwszej operacji dysku lędźwiowego zostało losowo przydzielonych do grupy otrzymującej „kompleksową” fizjoterapię, „udawaną” masaż szyi lub brak terapii.
Wyniki: Po zakończeniu terapii (12 tygodni) grupa fizjoterapii wykazała znacząco lepszą poprawę w skali oceny bólu dolnego odcinka pleców (LBPRS) w porównaniu z grupą bez terapii. Nie stwierdzono znaczących różnic między fizjoterapią a terapią „udawaną”.
Wnioski: Fizjoterapia po pierwszej operacji dysku lędźwiowego jest skuteczna w krótkim okresie w porównaniu z brakiem terapii. Ze względu na ograniczone korzyści z fizjoterapii w stosunku do terapii „udawanej”, pozostaje otwarte pytanie, czy terapia ta działa głównie fizjologicznie u pacjentów po pierwszej operacji dysku lędźwiowego, ale czynniki psychologiczne mogą znacząco przyczynić się do obserwowanych korzyści.
Cytat z wniosków: „W porównaniu z brakiem terapii, fizjoterapia po pierwszej operacji dysku lędźwiowego jest skuteczna w krótkim okresie. Ze względu na ograniczone korzyści z fizjoterapii w stosunku do terapii 'udawanej’, pozostaje otwarte pytanie, czy terapia ta działa głównie fizjologicznie u pacjentów po pierwszej operacji dysku lędźwiowego, ale czynniki psychologiczne mogą znacząco przyczynić się do obserwowanych korzyści.”
Ćwiczenia opisane w protokole rehabilitacji fizjoterapeutycznej dla pacjentów po operacji dysku lędźwiowego są szczegółowo wymienione i obejmują:
Wczesna faza:
Edukacja, nadzór i trening z ergonomii, np. prawidłowe siedzenie, stanie, techniki podnoszenia oraz symulacje toru przeszkód domowych środowisk.
Reedukacja aktywacji mięśni przykręgosłupowych za pomocą technik neurofizjoterapeutycznych, takich jak np. proprioceptywne neuromięśniowe ułatwianie (PNF); fizjoterapeuci mieli swobodę wyboru technik.
Faza pośrednia:
Poprawa stabilizacji mięśniowej kręgosłupa za pomocą ćwiczeń statycznych i dynamicznych.
Instrukcja i nadzór pacjentów w wykonywaniu ćwiczeń rozciągających na skrócone grupy mięśniowe oraz ćwiczeń wzmacniających i wytrzymałościowych dla mięśni pleców, brzucha, bioder i nóg, w tym mięśni nogi z porażeniem.
Nacisk na poprawę zakresu ruchu i mobilności kręgosłupa; ćwiczenia wzmacniające i wytrzymałościowe były intensyfikowane, a wzmacnianie było wykonywane przeciwko rosnącemu oporowi.
Późna faza:
Reedukacja fizjologicznych wzorców ruchowych.
Zmniejszanie lęku przed ruchem.
Nacisk na poprawę koordynacji mięśniowej i automatycznych odpowiedzi mięśni tułowia, dynamicznej stabilności kręgosłupa oraz kondycji sercowo-naczyniowej.
Utrzymanie fizjologicznych wzorców ruchowych.
Instrukcje ergonomiczne były teraz związane z miejscem pracy, a szkolenie ergonomiczne zapewnione, ułatwiając reintegrację pacjentów w miejscu pracy i zapobiegając urazom związanym z pracą i czasem wolnym.
Program był indywidualnie dostosowany i adaptowany do aktualnych deficytów funkcjonalnych pacjentów. Fizjoterapeuci mieli swobodę wyboru technik fizjoterapeutycznych. Nie wykonano pasywnych modalności fizycznych, takich jak elektroterapia czy termoterapia. Typ ćwiczeń najlepiej odpowiedni dla pacjenta był zmienny w trakcie terapii, ponieważ typ ćwiczenia był dostosowywany do postępów w leczeniu pacjenta.
Cel: Ocena skuteczności rehabilitacji fizjoterapeutycznej po operacji dysku lędźwiowego z uwzględnieniem morfologii i funkcji mięśni tułowia.
Metodyka: Opis przypadku i przegląd literatury, skupiający się na morfologii przedoperacyjnej mięśnia wielodzielngo, wynikach klinicznych oraz zmianach aktywacji mięśnia wielodzielngo i poprzecznego brzucha u pacjenta po operacji dysku lędźwiowego i ćwiczeniach kontrolnych mięśni w okresie pooperacyjnym.
Wyniki: Pacjent doświadczył klinicznie znaczących popraw w bólu i niepełnosprawności po programie rehabilitacji pooperacyjnej. Zaobserwowano znaczące poprawy w aktywacji mięśni.
Wnioski: Wczesne wprowadzenie rehabilitacji fizjoterapeutycznej, koncentrującej się na ćwiczeniach kontrolnych mięśni, może być skuteczne w poprawie funkcji mięśni tułowia i zmniejszeniu bólu oraz niepełnosprawności po operacji dysku lędźwiowego.
„The study highlights the effectiveness of early-initiated lumbar stabilization exercises post-lumbar disc surgery, leading to significant improvements in patient outcomes regarding pain, disability, and muscle function. This suggests the feasibility and potential benefits of incorporating lumbar stabilization exercises early in the postoperative rehabilitation process.”
„Badanie podkreśla skuteczność wcześnie rozpoczętych ćwiczeń stabilizacji lędźwiowej po operacji dysku lędźwiowego, prowadząc do znaczących popraw w wynikach pacjentów w zakresie bólu, niepełnosprawności i funkcji mięśni. Wskazuje to na wykonalność i potencjalne korzyści z włączenia ćwiczeń stabilizacji lędźwiowej na wczesnym etapie rehabilitacji pooperacyjnej.”
Według dokumentu, programy rehabilitacyjne rozpoczynające się od czterech do sześciu tygodni po operacji dysku lędźwiowego wydają się prowadzić do szybszego zmniejszenia bólu i niepełnosprawności niż brak leczenia, z małymi do średnich wielkości efektów. Programy ćwiczeń o wysokiej intensywności wydają się prowadzić do nieco szybszego zmniejszenia bólu i niepełnosprawności niż programy o niskiej intensywności, ale ogólna jakość dowodów jest tylko niska do bardzo niska. Nie stwierdzono znaczących różnic między programami ćwiczeń pod nadzorem a programami ćwiczeń wykonywanymi w domu pod względem ulgi w bólu, niepełnosprawności lub ogólnego postrzegania efektu. Żadne z badań nie zgłosiło zwiększenia wskaźnika ponownych operacji po pierwszej operacji lędźwiowej. Konieczne są wysokiej jakości randomizowane badania kontrolowane.
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/12567020/
Dokument ocenia skuteczność rehabilitacji po pierwszym zabiegu dyskektomii lędźwiowej, badając randomizowane badania kontrolowane do maja 2007 roku, skupiające się na dorosłych w wieku 18-65 lat, którzy przeszli taki zabieg.
Cel: ustalenie, czy aktywna rehabilitacja jest korzystniejsza niż brak leczenia oraz identyfikacja najskuteczniejszego typu rehabilitacji. Metodyka: interwencje sklasyfikowano według czasu rozpoczęcia po operacji, oceniając ich wpływ na funkcję, ból i powrót do pracy. Wyniki sugerują, że programy rozpoczynające się 4-6 tygodni po operacji, zwłaszcza te o wysokiej intensywności, mogą poprawić funkcję w krótkim okresie i zmniejszyć ból w porównaniu z brakiem leczenia. Jednak jakość dowodów jest zróżnicowana, co wskazuje na potrzebę przeprowadzenia wysokiej jakości badań w celu ustalenia ostatecznych wniosków. Istnieje mocne dowody na korzyść intensywnych programów ćwiczeń (przynajmniej jeśli rozpoczęte około 4–6 tygodni po operacji) i brak dowodów na to, że zwiększają one wskaźnik ponownych operacji.
Cel: Opracowanie broszury dla pacjentów poddawanych dyscektomii lędźwiowej lub dekompresji bez użycia instrumentów, opartej na dowodach naukowych.
Metodyka: Przegląd literatury, opracowanie treści broszury, ocena przez ekspertów i pacjentów.
Wyniki: Ustalenie braku konieczności ograniczeń pooperacyjnych, korzyści z wczesnej aktywizacji.
Wnioski: Broszura zmniejsza niepewność, promuje pozytywne przekonania, zachęca do wczesnej reaktywacji, dostarcza praktycznych porad.
Cytat: „Feedback od grupy recenzentów i pacjentów był pozytywny, co sugeruje, że taka oparta na dowodach metoda postępowania jest akceptowalna i ma potencjał kliniczny.”
Cel: Porównanie dwóch różnych programów ćwiczeń z grupą kontrolną po operacji dysku lędźwiowego.
Metodyka: Prognozujące, jednoślepe, randomizowane badanie kontrolowane przeprowadzone w klinice ambulatoryjnej.
Wyniki: Grupy wykonujące ćwiczenia doświadczyły zmniejszenia nasilenia bólu i niepełnosprawności oraz lepszej poprawy funkcjonalnej niż grupa kontrolna. Program intensywnych ćwiczeń był skuteczniejszy niż program ćwiczeń domowych.
Wnioski: Intensywne ćwiczenia wydają się być bardziej efektywne w redukcji bólu i niepełnosprawności, choć ich opłacalność nie jest jasna.
Zestaw ćwiczeń w badaniu obejmował:
Intensywny Program Ćwiczeń i Edukację Szkolną Pleców:
Ćwiczenia relaksacyjne, rozciągające dla zwiększenia elastyczności tkanek miękkich i mobilności stawów.
Ćwiczenia stabilizacji dynamicznej lędźwi, w tym znajdowanie neutralnej pozycji i wzmacnianie mięśni brzucha w tej pozycji, budowanie mostka, kroki w pozycji mostka, rozciąganie mięśni dwugłowych, utrzymanie neutralnej pozycji podczas ruchu ramion i nóg leżąc na brzuchu, utrzymanie równowagi w pozycji na czworakach, wstawanie, ślizganie po ścianie, oraz ćwiczenia zgięcia do przodu w pozycji stojącej.
Program Ćwiczeń Domowych i Edukację Szkolną Pleców:
Edukacja obejmująca podstawową mechanikę ciała, podobnie jak w pierwszej grupie.
Ćwiczenia klasyczne według McKenziego i Williamsa, nauczone w klinice, a następnie wykonywane w domu trzy dni w tygodniu. Program ćwiczeń domowych był monitorowany przez kontakt telefoniczny raz w tygodniu.
Grupa Kontrolna:
Nie otrzymała edukacji ani ćwiczeń. Uczestnikom zalecano być tak aktywnymi, jak to możliwe w ich codziennych rutynach.
Edukacja szkolna pleców w pierwszych dwóch grupach obejmowała cztery lekcje (dwa razy w tygodniu) i informowała o odpowiednim „używaniu mechaniki ciała” dla całego ciała, metodach ochrony pleców, przyczynach bólu dolnego odcinka pleców, znaczeniu relaksacji i ćwiczeń, odpowiednich sposobach stania, siedzenia, leżenia, wstawania, spania, podnoszenia i przenoszenia ciężarów
Główny cytat: „Grupy wykonujące ćwiczenia doświadczyły zmniejszenia nasilenia bólu i niepełnosprawności oraz lepszej poprawy funkcjonalnej niż grupa kontrolna. Program intensywnych ćwiczeń był skuteczniejszy niż program ćwiczeń domowych”
Dokument jest przeglądem systematycznym Cochrane dotyczącym efektów aktywnej rehabilitacji dla dorosłych po pierwszej operacji dysku lędźwiowego. Dokładnie ocenia różne programy rehabilitacyjne, aby określić ich skuteczność w łagodzeniu bólu i poprawie stanu funkcjonalnego po operacji.
Metodologia obejmowała kompleksowe przeszukiwanie różnych baz danych w celu identyfikacji odpowiednich badań, ocenę jakości tych badań oraz syntezę dostępnych dowodów.
Wyniki wskazują na potencjalne korzyści niektórych form aktywnej rehabilitacji, ale podkreślają również potrzebę dalszych badań w tej dziedzinie.
Wnioski z przeglądu podkreślają znaczenie indywidualnie dostosowanej rehabilitacji oraz integracji różnorodnych metod leczenia w celu osiągnięcia najlepszych wyników dla pacjentów po operacji dysku lędźwiowego.
„Wnioski z badań sugerują, że nadzorowany trening nie jest bardziej skuteczny niż trening w domu w krótkim okresie. Jednakże te wyniki należy interpretować ostrożnie (jakość dowodów jest niska)”.
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/19602996/
Powrót do sportu po operacji ls
Powrót do gry po dyscektomii lędźwiowej:
Odsetek sportowców, którzy skutecznie wrócili do gry po dyscektomii lędźwiowej, wynosił od 75% do 100% w siedmiu artykułach [2, 10, 17, 19, 23, 24, 29].
Definicja „powrotu do gry” różniła się wśród artykułów. Niektóre artykuły definiowały to jako powrót do aktywnego udziału w poprzednim sporcie, ale niektóre miały bardziej rygorystyczne definicje, takie jak bycie w aktywnej kadrze [10, 17] lub zarejestrowanie 1 minuty czasu gry w regularnym sezonie [23].
Czas regeneracji:
Średni czas regeneracji dla sportowców po dyscektomii lędźwiowej wynosił od 2,8 do 8,7 miesiąca [8, 23, 24, 29].
Najkrótszy czas regeneracji wynosił 2 miesiące dla profesjonalnej baletnicy [24].
Długość kariery po operacji:
Dla tych sportowców, którzy skutecznie wrócili do gry po dyscektomii lędźwiowej, średnia długość kariery wynosiła od 2,6 do 4,8 roku [8–10, 17, 28].
Dla graczy NHL średnia liczba rozegranych meczów po operacji wynosiła 129,6 [17]. Dla graczy MLB średnia długość kariery po operacji wynosiła 232,8 meczów [8], a dla graczy NFL średnia długość kariery po operacji wynosiła 36 meczów [9].
Wydajność po operacji:
W trzech artykułach, które podały dane dotyczące wydajności graczy przed i po dyscektomii lędźwiowej, wyniki pooperacyjne porównano z danymi przedoperacyjnymi. Średnie statystyki graczy po operacji wynosiły od 64,4% do 103,6% bazowych statystyk przedoperacyjnych.
Sportowcy według dyscyplin:
Tabela 2 przedstawia podział sportowców według dyscyplin sportowych. Łącznie w analizie uwzględniono 450 sportowców.
Dyskusja:
LDH może być poważnym urazem dla sportowców elitarnych, z potencjałem do skrócenia długości kariery i wydajności sportowej. Jednak wpływ dyscektomii lędźwiowej na sportowców elitarnych może różnić się w porównaniu z ogólną populacją z powodu wysokich wymagań pooperacyjnych potrzebnych do osiągnięcia elitarnych wyników sportowych.
Leczenie zachowawcze VS leczenie operacyjne
Cel badania: Porównanie leczenia zachowawczego i chirurgicznego u pacjentów z przepukliną dysku lędźwiowego.
Metodyka: Przegląd integracyjny literatury, analiza 14 wybranych artykułów.
Wyniki: Badanie dostarczyło szczegółowych porównań dotyczących skuteczności, czasu powrotu do zdrowia, i zadowolenia pacjentów między leczeniem zachowawczym a chirurgicznym.
Wnioski: Na podstawie przeprowadzonej analizy wynika, że decyzja o wyborze metody leczenia powinna być dostosowana indywidualnie do pacjenta, z uwzględnieniem jego stanu zdrowia, oczekiwań oraz potencjalnych ryzyk związanych z obiema metodami.
Porównania między leczeniem zachowawczym a chirurgicznym u pacjentów z przepukliną dysku lędźwiowego:
Leczenie zachowawcze jest skuteczne u 97% pacjentów, z tylko 3% wymagającymi operacji.
Krótko- i średnioterminowa redukcja bólu jest znacząco większa po operacji, ale ta różnica znika w dłuższej perspektywie.
W długim okresie nie ma wyraźnej różnicy w skuteczności między obiema metodami leczenia.
W przypadkach wymagających szybkiej ulgi w bólu, leczenie chirurgiczne jest dobrym wyborem, jednak w dłuższym okresie czasu jego przewaga nad leczeniem zachowawczym nie jest zauważalna.
Końcowy cytat z badania: „Leczenie zachowawcze jest zalecanym początkowym leczeniem we wszystkich przypadkach przepukliny dysku, ponieważ zapewnia wcześniejszy powrót do czynności zawodowych. Leczenie chirurgiczne jest dobrą opcją dla tych przypadków, które prezentują obezwładniający ból i potrzebują szybkiej ulgi; jednakże w dłuższym okresie, przez rok lub więcej, chirurgia nie jest lepsza od leczenia zachowawczego. Jak w przypadku wszystkich metod leczenia, oczekiwania i życzenia pacjenta muszą być brane pod uwagę przy wyborze różnych podejść.”
