Budowa stawu ramiennego.
Staw ramienny utworzony jest z połączenia głowy kości ramiennej oraz panewki łopatki. Trzeba jednak nadmienić, że funkcjonalnie staw ten działa w połączeniu z:
- mostkowo-obojczykowym,
- obojczykowo-barkowym,
- łopatkowo- żebrowym (stawem funkcjonalnym).
Całość stabilizowana jest przez liczne więzadła utrzymujące stabilność stawu, oraz mięśnie.
Stożek rotatorów.
Mięśnie tworzące stożek rotatorów to:
- mięsień nadgrzebieniowy,
- mięsień podgrzebieniowy,
- mięsień obły mniejszy,
- mięsień podłopatkowy.
Poszczególne mięśnie stożka wykonują różne funkcje:
- Mięsień nadgrzebieniowy- jest odwodzicielem i rotatorem zewnętrznym.
- Mięsień podgrzebieniowy- jak powyższy.
- Mięsień obły mniejszy jest najmocniejszym rotatorem zewnętrznym ramienia.
- Mięsień podłopatkowy jest głównie rotatorem wewnętrznym stawu ramiennego.
Wszystkie te mięśnie pełnią jeszcze jedną bardzo ważną funkcję, to znaczy dociskają głowę kości ramiennej do panewki w płaszczyźnie poziomej.
Uszkodzenie stożka rotatorów.
Nieprawidłowa mechanika tego regionu, bezpośrednie urazy, złe nawyki mogą doprowadzić do wystąpienia patologii. Najczęściej są to:
– obrzęk ścięgna ( najczęściej nadgrzebieniowy, podgrzebieniowy, podłopatkowy).
-zwłóknienia i stan zapalny ścięgna w przestrzeni podbarkowej, zmniejszenie przestrzeni podbarkowej.
– zerwanie ścięgna.
Długa głowa ścięgna bicepsa przyczepiająca się do guzka podpanewkowego łopatki może być zaangażowana w patologię.
Ból promieniuje do przednio-bocznej części ramienia , w okolicę dołu nadgrzebieniowego, guzowatość naramienną w dół.
Jako, że czynników patologicznych jest kilka ( w tym stan zapalny kaletki) proponuje się globalne określenie: ZESPÓŁ STOŻKA ROTATORÓW.
Przyczyny uszkodzenia stożka rotatorów.
Do przyczyn powstawania urazu możemy zaliczyć:
- urazy bezpośrednie- wynikające z nadmiernego przekroczenia bariery ruchu,
- lub przewlekłe – np. powtarzane czynności z rękami w górze – dochodzi wtedy do drażnienia ścięgna m. nadgrzebieniowego w kanale.
Badanie stożka rotatorów:
Badanie zaczynamy od sprawdzenia zakresów ruchu. W stawie ramiennym sprawdzamy zgięcie/ odwiedzenie oraz rotację zewnętrzną i wewnętrzną. Sprawdzamy, czy podczas wykonywania tych ruchów pojawiają się dolegliwości jak ból. Porównujemy także czy zakres jest pełen, porównując go do zdrowej kończyny.
Kolejnym krokiem jest palpacja, czyli badanie dotykiem. Szczegółowo badamy miejsca przyczepu więzadeł i mięśni a także stawy mostkowo-obojczykowy, obojczykowo-barkowy. Ważnym punktem odniesienia jest wyrostek barkowy, guzek mniejszy (który jest miejscem przyczepu ścięgna).
Ważnym aspektem są także testy siły mięśniowej. Wykonujemy je w pozycji skrócenia mięśnia wykonującego swoją główną funkcję.
Pozostałe testy kliniczne to:
- O’Brien active compression test,
- Speed test,
- Yergason test,
- Lag tests,
- The Neer impingement sign,
- The Hawkins test.
Należy sprawdzić także stan kręgosłupa szyjnego z którego pochodzi unerwienie zaopatrujące kończynę górną.
Badanie uzupełniamy o badanie obrazowe RTG i w razie konieczności Rezonans magnetyczny.
