Zespół kanału Guyona- drętwienie 4 i 5 palca

Zespół kanału Guyona można ogólnie zdefiniować jako neuropatię uciskową nerwu łokciowego na poziomie nadgarstka. Tunel przez który przechodzi nerw łokciowy, czyli kanał Guyona, ma złożoną i zmienną anatomię. Różne czynniki mogą predysponować do wystąpienia zespołu cieśni. Pomocne może być leczenie zachowawcze, takie jak modyfikacja aktywności, ale często wskazana jest chirurgiczna eksploracja kanału łokciowego z  dekompresją nerwu łokciowego.

Termin „zespół kanału łokciowego” został wymyślony przez DuPont i współpracowników w 1965 roku, aby opisać stan 4 pacjentów z nabytym zapaleniem nerwu łokciowego. Właściwy tunel łokciowy, znany również jako „kanał Guyona”, jest jednym z potencjalnych, ale nie jedynym miejscem ucisku nerwu łokciowego na nadgarstku.

Podobnie jak w przypadku wszystkich chorób związanych z nerwami, dogłębne zrozumienie anatomii i potencjalnych miejsc ucisku ma kluczowe znaczenie. Nerw łokciowy wychodzi z rdzenia na wysokości C8–T1 splotu ramiennego i przechodzi przez pachę do przedniego przedziału ramienia, po czym przebija przegrodę międzymięśniową i przemieszcza się w przedziale tylno-przyśrodkowym. Następnie przebiega powierzchownie i przechodzi za nadkłykciem przyśrodkowym kości ramiennej do anatomicznego tunelu łokciowego. Następnie nerw biegnie głęboko wzdłuż zginacza palców głębokiego przedramienia. Przed wejściem do kanału łokciowego, około 3,4 cm proksymalnie od wyrostka rylcowatego kości łokciowej, nerw łokciowy wydziela grzbietową gałąź skórną, która unerwia łokciową i grzbietową stronę ręki. Główny nerw wynurza się na poziomie nadgarstka, gdzie przechodzi przez tunel łokciowy, który jest strukturą włóknisto-kostną. Anatomia tunelu jest złożona, a różnice w nomenklaturze i strukturach otaczających tunel były wcześniej źródłem zamieszania i błędnej interpretacji. Wejście do tunelu jest trójkątne i zaczyna się przy proksymalnej krawędzi więzadła dłoniowo-nadgarstkowego. Na ogół sklepienie kanału składa się z więzadła dłoniowo-nadgarstkowego, mięśnia dłoniowego długiego i tkanki łącznej. Dno kanału składa się z więzadeł, w tym najważniejszego – więzadła poprzecznego nadgarstka- oraz ścięgien zginacza palców głębokiego i przeciwstawiacza palca małego.

 Ścianę przyśrodkową kanału tworzą: kość grochowata, odwodziciel palca małego oraz ścięgno zginacza łokciowego nadgarstka.

Ściana boczna jest utworzona przez haczyk kości haczykowatej, poprzeczne więzadło nadgarstka i ścięgna zginaczy.

W granicach kanału znajduje się nerw łokciowy, tętnica łokciowa, żyły towarzyszące i łączna tkanka tłuszczowa.

 Podczas swojego przebiegu w kanale Guyona nerw łokciowy rozwidla się na powierzchowną i głęboką gałąź.

Ucisk nerwu łokciowego na nadgarstku nie ogranicza się do granic kanału łokciowego. Shea i McClain, a później Gross i Gelberman sklasyfikowali uciskową neuropatię łokciową nadgarstka na 3 typy:

  •  Zespół typu I, czyli ucisk strefy I, występuje w wyniku ucisku nerwu w pobliżu lub w obrębie kanału Guyona, przed jakimkolwiek rozwidleniem nerwu, i objawia się osłabieniem motorycznym wszystkich unerwionych mięśni wewnętrznych oraz deficytami czuciowymi nad wzniesieniem kłębu i kości łokciowej.
  •  Zespół typu II, czyli ucisk strefy II, objawia się wyłącznie osłabieniem motorycznym ręki. Gałąź czuciowa jest oszczędzona i dlatego czucie wzdłuż nerwu łokciowego pozostaje nienaruszone. Ucisk głębokiej gałęzi łokciowej może nastąpić przy wyjściu z kanału Guyona na poziomie kości nadgarstka.
  • Zespół typu III lub ucisk strefy III występuje wtórnie do ucisku na powierzchowną gałąź czuciową nerwu łokciowego i objawia się izolowaną utratą czucia.

Szczegóły dotyczące degeneracji i regeneracji nerwów w wyniku kompresji były szeroko badane w ciągu ostatnich lat i dostarczyły ogromnej ilości informacji dotyczących patofizjologii kompresji nerwów. Ogólnie rzecz biorąc, badania te wykazały, że uszkodzenie nerwu koreluje zarówno ze stopniem, jak i czasem trwania ucisku, przy czym zarówno czynniki mechaniczne, jak i niedokrwienne przyczyniają się do dysfunkcji neurologicznej.

Sytuacje takie jak uraz lub utrzymujący się ucisk powodują nagromadzenie się obrzęku w przestrzeni śródnerwowej pnia nerwu. Ze względu na specyficzną budowę (brak naczyń limfatycznych) płyn może mieć tendencję do zastoju.

 Rezultatem jest wzrost ciśnienia płynu śródnerwowego i naruszenie prawidłowego mikrokrążenia śródnerwowego. Badanie przeprowadzone przez Lundborga i współpracowników wykazało, że po 2-8 godzinach eksperymentalnego niedokrwienia wywołanego uciskiem (80 mm Hg) w nerwach zwierząt ciśnienie płynu śródnerwowego może gwałtownie wzrosnąć i utrzymywać się przez 24 godziny lub dłużej. Innym przykładem blokady przewodnictwa metabolicznego jest utrata czucia i osłabienie motoryki, które może wystąpić po zwolnieniu opaski uciskowej wokół ramienia. Ten rodzaj blokady metabolicznej, spowodowany miejscowym zatrzymaniem mikrokrążenia wewnątrznerwowego, jest natychmiast odwracalny po usunięciu ucisku. Jednak przy przedłużonym ucisku obrzęk w obrębie pęczków może powodować zwiększone ciśnienie śródnerwowe, które może zaburzać przepływ naczyń śródnerwowych przez wiele godzin lub nawet dni, wpływając trwale na funkcję nerwu. Krótko mówiąc, ucisk na nerw może doprowadzić do upośledzenia krążenia w jego obrębie i zastojów co zaburza jego prawidłowe funkcjonowanie.

Przyjmuje się, że częstość występowania UTS jest znacznie mniejsza niż w przypadku zespołu cieśni nadgarstka lub zespołu cieśni łokciowej. Shea i współpracownicy stwierdzili, że dwie najczęstsze przyczyny to torbiele i czynniki zawodowe.

 Inne przyczyny to łagodne zmiany chorobowe, złamania okolicy nadgarstka, stany patologiczne lub aberracje tętnicy łokciowej. Przewlekły, powtarzający się uraz lub ucisk  w rejonie nadgarstka również kojarzy się z przyczyną UTS i nie jest rzadkością u rowerzystów długodystansowych

Badanie fizykalne powinno wykluczyć bardziej proksymalne miejsca ucisku nerwu, a jeśli to możliwe, badający powinien być w stanie zlokalizować strefę ucisku w obrębie nadgarstka. W związku z tym zalecane jest dokładne zbadanie odcinka szyjnego kręgosłupa i łokcia.

 Ważnym początkowym krokiem jest uważna obserwacja zaników mięśni w obrębie nadgarstka. Palpacja może pomóc w identyfikacji rodzaju i lokalizacji zmiany. Badanie naczyniowe nadgarstka jest przydatne, ponieważ UTS związane z patologią tętnicy łokciowej jest często zgłaszane. Badanie dopplerowskie pod kątem szmerów lub dreszczy nad tętnicą łokciową może wskazywać na poszerzenie rzekomego tętniaka, a test Allena może być przydatny do określenia drożności tętnicy łokciowej. Testy prowokacyjne, takie jak test Tinela czy Phalena, są często wykonywane w ramach egzaminu, ale ich przydatność nie została w pełni ustalona.

Obiektywne testy, które badają czucie, takie jak test jednowłókienkowy Semmesa-Weinsteina i dwupunktowa dyskryminacja statyczna, mogą dostarczyć przydatnych informacji o lokalizacji i skali choroby oraz mogą dostarczyć informacji wyjściowych. Podobnie, porównanie siły chwytu na boki i siły szczypania może dostarczyć użytecznych obiektywnych danych do określenia początkowego stanu i oceny postępu wewnętrznych mięśni dłoni.

Badania obrazowe są przydatne do potwierdzenia podejrzewanej diagnozy lub gdy przyczyna nie jest do końca jasna. W przypadku podejrzenia złamania kości nadgarstka przydatne informacje mogą dostarczyć zdjęcia rentgenowskie lub tomografia komputerowa. Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego jest często stosowane i jest odpowiednim narzędziem do lokalizowania i diagnozowania mas tkanek miękkich, nieprawidłowych zmian mięśniowych i naczyniowych oraz dostarcza przydatnych informacji do planowania przedoperacyjnego

Badania elektrodiagnostyczne, takie jak elektromiografia i badania przewodnictwa nerwowego, są często wykorzystywane jako badania potwierdzające po pozytywnych testach motorycznych i pozytywnych wynikach czuciowych w celu ustalenia diagnozy ucisku nerwu. Chociaż nie jest to odpowiedni substytut dokładnego i szczegółowego badania fizykalnego, wysokiej jakości badania elektrodiagnostyczne mogą uzupełnić wyniki kliniczne, lokalizując zmianę i przewidując prawdopodobieństwo regeneracji i wyzdrowienia neuronów.

Leczenie nieoperacyjne stosuje się zwykle w łagodnych przypadkach lub gdy nie zidentyfikowano określonej nieprawidłowości strukturalnej. Niewiele jest dowodów na skuteczność leczenia zachowawczego. W łagodnych przypadkach oraz w przypadku współistniejących CTS i UTS odpowiednie mogą być szyny ochronne i leki przeciwzapalne. Wykazano, że modyfikacja aktywności jest skuteczną interwencją, gdy przyczyna UTS jest związana z powtarzającym się uciskiem lub urazem.

Jeśli leczenie zachowawcze zawiodło, pacjentowi należy zaproponować operację. Eksploracja chirurgiczna, usunięcie wszelkich zmian zajmujących przestrzeń i dekompresja tunelu łokciowego to standardowe leczenie chirurgiczne.

Udostępnij:

Więcej artykułów

Przepuklina odcinka szyjnego

Przepuklina odcinka szyjnego kręgosłupa, często określana mianem przepukliny dysku, jest stanem, który może prowadzić do

Whiplash czyli Smagnięcie biczem

Whiplash, znany również jako uraz smagnięcia biczem, to kontuzja dotykająca odcinek szyjny kręgosłupa. Nazwa tej

Syndrom wysuniętej głowy (FHP)

Forward Head Posture (FHP)- wynika z nieprawidłowej postawy, gdzie głowa jest wysunięta do przodu względem barków. Wykazano, że wysunięta do przodu głowa jest częstym zaburzeniem postawy, z ostrożnymi szacunkami cierpi na nią 66% populacji pacjentów.

Chcesz omówić problem lub umówić szybką wizytę ?

Uważam, że w pracy z ludźmi niezwykle ważne jest podejście do pacjenta. Masz dwie opcje kontaktu ze mną: Pierwsza to kontakt telefoniczny (staram się zawsze odbierać, jeżeli nie mogę oddzwaniam tak szybko, jak tylko to możliwe). Druga to skorzystanie z formularza i umówienie się ze mną na pierwszą wizytę. Decyzja należy do Ciebie.